Terwijl leerlingen zich verdelen in groepjes zie ik één leerling aandachtig naar haar laptop turen. Als ze merkt dat ik haar richting op loop, vraagt ze me op de man, of liever gezegd vrouw, af: “Mevrouw, hoe oud bent u eigenlijk?” Ik had van alles verwacht, maar deze zag ik niet aankomen. “Nou, eind van het jaar word ik 60”, antwoord ik. “Oh echt? Dat had ik niet gedacht.” Dat compliment steek ik maar in m’n zak. En dan vervolgt ze. “Weet u, ik moet later waarschijnlijk doorwerken tot ik 70 ben, zé-vén-tíg! Dat is toch niet normaal?”. Met een diepe zucht glijdt ze onderuit op haar stoel alsof ze per direct alles uit haar handen wil laten vallen vanwege deze schokkende ontdekking. Tja, daar zit je dan. In de schoolbanken in de eerste klas van het voortgezet onderwijs. Ik kan me voorstellen dat veertig al oud is, laat staan het idee dat je zeventig moet worden voordat je kunt stoppen met werken. 

Dit is het 27e jaar dat ik lesgeef. In 1998 (ja kindertjes, nog in de vorige eeuw) rondde ik de hbo lerarenopleiding op Windesheim in Zwolle af en vijf jaar later de universitaire lerarenopleiding op de Radboud Universiteit in Nijmegen. Het kostte me veel moeite, inzet en vooral doorzettingsvermogen, maar gelukkig ben ik ontzettend eigenwijs en nam ik me voor om, koste wat kost, dat papiertje te halen.

We leven in een bijzondere tijd: al tijden een demissionair kabinet, oorlogen, boeren die in opstand komen, een mogelijk vertrek uit Nederland van multinational ASML… Iedereen lijkt andere dingen te willen. Kunnen we als land iedereen die keuzes ‘zomaar’ geven? En welk effect heeft dit op onze leerlingen?

‘Leerlingen uit plattelandsgemeenten hebben een beperkte woordenschat.’ Maar is dat eigenlijk wel zo? Dit is een van de vele mythes die met de Datateam-methode ontkracht werd. Geen aannames of onderbuikgevoelens, maar het daadwerkelijk toetsen van je ideeën en hypotheses aan beschikbare data. De methode is een resultaat van de nauwe samenwerking tussen Carmel en de Universiteit Twente (UT). 
Geen frustraties meer van wetenschappers die iets onderzoeken waarmee vervolgens niets wordt gedaan. Ook geen frustraties vanuit de praktijk waar je soms alleen een ‘object’ bent in een wetenschappelijk onderzoek en je uiteindelijk niet zoveel kunt met de resultaten. Door het partnerschap tussen Carmel en de UT werken wetenschap en praktijk echt sámen aan (duurzame) onderwijsontwikkeling. Inmiddels al bijna vijftien jaar lang!

Een van de redenen waarom ik zo graag aan de slag ging bij het Twents Carmel College is ‘de open ruimte’. Jaren geleden nam ik met m’n collega’s levensbeschouwing deel aan een Carmelbrede werkgroep Identiteit. Daarin kwam een mooie afbeelding naar voren. Een kruis in de vorm van teksten met in het midden een leegte. Dit vond ik toen al mooi symbool staan voor Carmel, waar ik altijd de open ruimte voelde. Naar mijn idee is die ruimte nodig. Nodig voor ontwikkeling op onderwijskundig gebied, maar even goed op het gebied van persoonlijke ontwikkeling.