In de tijd dat ik blogs schrijf voor Carmel Magazine is me dit nog niet overkomen. Een writersblock. Niet dat er niets te schrijven valt over mijn belevenissen op school. Immers, never a dull moment, beaamt iedere medewerker op het voortgezet onderwijs.
“Wat gebeurde daar nou in de les?”, vraag ik nadat ik haar de klas uitstuurde en een uitstuurformulier liet halen. Na afloop van de les meldt ze zich bij mij. Haar reactie: “Ja oké, het klopt dat ik geen boek bij me had en dat ik bijna niets had opgeschreven van de antwoorden, maar u moet ook altijd mij hebben. U heeft gewoon de pik op mij.” Dat vind ik altijd zo’n boeiende constatering. Het feit dat een klasgenoot van haar er een vorige keer uit was gestuurd en precies hetzelfde constateerde, maar dan over zichzelf, is blijkbaar geen overtuigend argument. Die andere leerling zei het ook al: “U moet altijd mij hebben, u heeft gewoon een hekel aan mij.” Om haar conclusie kracht bij te zetten, volgt haar beste argument: “Ik ben niet de enige die het ziet, anderen zeggen het ook. U let altijd op mij.”
Bestuurders hebben zittingstermijnen. Dat houdt in dat je per definitie een poosje mag meelopen in een organisatie en dat je daarna weer afscheid neemt. Als je je vertrek aankondigt, merk je dat mensen heel verschillend reageren. De een valt stil, de ander feliciteert je onmiddellijk. Een mooi compliment vind ik dat iemand zei dat ik zo veel Carmel uitstraalde en dat diegene zich niet kon voorstellen dat ik ergens anders zou werken. Ik kan mij perfect vinden in de Carmelwaarden en ben dan ook dankbaar dat ik me mocht laven aan meer dan honderd jaar Carmeltraditie. “Kennis is maar de helft”, de betekenisvolle uitspraak van Titus Brandsma. Kort en krachtig, en daarmee zeer richtinggevend.
Het is zondagochtend. Het zonnetje schijnt en ik staar naar een document op de laptop. ‘Groepsles aan eerste klassen’ staat er bovenaan in dikke letters. Aan het begin van het schooljaar verzorg ik - samen met mijn collega Andrea van den Berg - vanuit het ondersteuningsteam, in samenwerking met de coaches, groepslessen voor onze klassen. We starten met een korte inleiding waarin het doel van de groepslessen wordt uitgelegd: elkaar beter leren kennen, groeien van onderling vertrouwen in de klas en versterken van het teamgevoel. Dan is het tijd voor een korte energizer. ‘Fruitmandje’ is mijn favoriet. Een stoelendans die leerlingen in beweging krijgt met als winst dat leerlingen die altijd een plekje naast elkaar zoeken, nu ook eens naast iemand anders zitten.
Eind januari neem ik afscheid. Het was een dubbel gevoel van ‘stilstaan bij alles wat is geweest’ dus, die laatste weken van 2024. En voor mij veel ‘laatste keren’. Zo was ook mijn allerlaatste kerstbijeenkomst met collega’s van het bestuursbureau. We maakten een kerstwandeling met verschillende opdrachten. We moesten onder andere een plankje afzagen van exact 13,4 centimeter. Na zorgvuldig overleg met de groep, zaagde ik het plankje voortvarend en netjes af. Daar weet ik wel raad mee, aangezien ik mijn carrière startte als docent handvaardigheid. Maar, heel belangrijk: de zaag moet scherp zijn.