Op 30 mei 2022 vieren we dat Carmel 100 jaar bestaat. Begrijpelijk dat mensen zich afvragen of dit wel gepast is in deze coronatijd. Moeten we zoiets nu wel vieren en zijn er geen belangrijke zaken? 

De wereld komt weer tot stilstand. Je wordt er niet vrolijk van. Zeker onze leerlingen niet. Daarover ging het gesprek waaraan ik gister deelnam. In een adviesgroep van de VO-raad spraken we over het sociaal emotioneel welbevinden van tieners in coronatijd. En over wat daaraan te doen. Veel voorstellen gaan over zorg voor leerlingen en dat is ook belangrijk. Maar ook over het cyclisch en gestructureerd werken aan welbevinden, zoals de praktijkkaart Duurzaam investeren in welbevinden. Het zijn goede voorstellen, passend bij de toegenomen stress bij onze leerlingen die nog lang zal doorwerken, maar die tegelijkertijd het vraagstuk van het welbevinden framen als zorgthema.

Toen ik, ruim 35 jaar geleden, als docent Nederlands werkzaam was op de Carmelschool Sint Canisius in Almelo, begeleidde ik een werkgroep met leerlingen. Deze werkgroep ging eens in de twee weken ‘s middags met elkaar aan de slag met levensbeschouwelijke zaken, zoals: hoe kunnen we onze school leefbaar en gezellig houden, op welke manieren kunnen wij als leerlingen nog meer invloed krijgen op het dagelijks leven in de school zodat het nog meer een “thuis” wordt? Ja, deze vragen speelden toen ook al.

Zoals velen van ons al hebben vernomen, viert Stichting Carmelcollege volgend kalenderjaar in mei haar 100-jarig jubileum. 
Onlangs vroeg een jonge collega aan mij wat nou de rol is geweest van de karmelieten voor onze scholen. In het boek over de geschiedenis van de Orde der Karmelieten staat hierover: “Zij leverden het merendeel van het personeel: de rector, maar ook een stoet aan paters die deskundig waren of moesten zijn op verschillende terreinen. Door hun gestage arbeid en door hun contacten in het Twentse land zorgden ze ervoor dat middelbaar onderwijs een gewoon iets werd in een omgeving waarin studeren tot dan toe was voorbehouden aan enkelingen.”* Over socialisatie en emancipatie gesproken: woorden die toen nog niet uitgevonden waren, maar al wel in de praktijk werden gebracht. 

Voorheen had ik met ‘bureaudag’ de associatie met een dagje op kantoor. Als mijn lief mij 's morgens aan de ontbijttafel de vraag stelde “Wat ga jij vandaag doen?”, was af en toe mijn antwoord “Lekker een bureaudagje vandaag”. Praktisch hield een bureaudag een dag op kantoor in. Die dag was dan gevuld met enkele interne afspraken, voorbereiding en planningswerk achter de computer. Daarnaast het wegwerken van e-mail en een rondje kuieren door de gangen van het bestuursbureau om her en der 'boodschapjes' te doen bij de aanwezige collega's. Maar ja, dat was voorheen.