Het is de periode van de managementgesprekken, waarbij wij als College van Bestuur naar onze locaties toegaan om gesprekken met collega’s te voeren. Wat fijn dat dit weer kan! Alle managementgesprekken zijn opgebouwd uit een gesprek met de schoolleiding en een gesprek met mensen in de organisatie. 

Op een maandagochtend gingen we naar Carmel College Salland. Fridse, lid College van Bestuur, mocht met de zorgcoördinator in gesprek over de zorgstructuur. Ik mocht in gesprek met Annemiek, een enthousiaste en bevlogen teamleider havo onderbouw, over zelfevaluatie en visitatie. Eens in de vier jaar nemen Carmelscholen hieraan deel. Het houdt in dat je als school eerst gezamenlijk een zelfevaluatie schrijft waarna collega’s van twee andere Carmelscholen jouw school bezoeken om mee te kijken wat zij daarvan terugzien. Ze vertelde mij over haar ervaringen hiermee.

Het is een traditie van Carmel om oud-toezichthouders, -bestuurders en -eindverantwoordelijke schoolleiders eens per twee jaar te ontmoeten. Tijdens corona lag deze traditie uiteraard stil. Maar gisteravond kwamen we weer samen en dit stond natuurlijk in het teken van 100 jaar Carmel. Als huidig bestuurder heb ik dan wel even een realisatiemoment: van deze 100 jaar heb ik maar vijf procent meegemaakt, maar ik zit in een zaal met sommige mensen die (school- en werktijd bij elkaar opgeteld) meer dan 40 jaar Carmelervaring hebben. 

In deze periode waarin de coronamaatregelen langzamerhand voor het onderwijs komen te vervallen, staan we ook bij Carmel weer voor een nieuwe uitdaging. Het corona-crisisteam maakt plaats voor het Oekraïne-crisisteam. Dit team probeert alle vragen en ingewikkeldheden op te pakken, die er Carmelbreed ontstaan door deze situatie.
We krijgen allemaal mee dat de mannen in Oekraïne achterblijven om te vechten in de oorlog. Dit betekent dat zo’n 30-50 procent van alle vluchtelingen kinderen zijn en dat veel van deze kinderen onderwijs moeten volgen. Hiervan valt 15-25 procent in de categorie voortgezet onderwijs. 

Op 30 mei 2022 vieren we dat Carmel 100 jaar bestaat. Begrijpelijk dat mensen zich afvragen of dit wel gepast is in deze coronatijd. Moeten we zoiets nu wel vieren en zijn er geen belangrijke zaken? 

Bij het lezen van het boek “Eindelijk thuis” van Henri Nouwen trof ik de volgende beeldspraak: “Nadenkend over mijn eigen leven, besef ik steeds duidelijker hoe lang ik de rol van toeschouwer heb gespeeld… Altijd wilde ik meester blijven van mijn geestelijke reis. Nooit durfde ik het aan om de veilige positie van toeschouwer in te ruilen voor de kwetsbare positie van actor.”