Goeiemorgen allemaal. Ga lekker zitten. Hoe maakt me niet uit, mits jullie geen gevaarlijke capriolen uithalen. Belangrijkste is dat jullie gaan luisteren naar een verhaal dat ik ga vertellen en je gaat ofwel doodelen in je schrift, óf je maakt een woordweb naar aanleiding van het verhaal. Mevrouw, wat is dat, doodelen? Dit betekent dat je tekeningetjes maakt over wat je hoort. Wat je mooi, belangrijk of grappig vindt om te onthouden. 

Samen met tien andere besturen uit het voortgezet onderwijs laat ik mij een paar keer per jaar inspireren en denken we samen na over het vak van besturen. Zo gingen we vorige week naar het Joods Museum in Amsterdam, waar de dag in het teken stond van Etty Hillesum. 

Ik weet het nog goed, het was in lokaal 2.12. Met uitgestoken hand stond ik daar, klaar om een mobiel in ontvangst te nemen. De leerling, die ik bezig zag op een mobiel, zat een paar meter verderop. ‘Ik heb aan het begin duidelijk aangegeven dat ik bij deze opdracht geen mobiel wilde zien. Helaas hield je je daar niet aan. Inleveren dus en om 15.10 uur ophalen.’ Onwil en onverzettelijkheid straalde uit lijf en ogen van de leerling. De klas was muisstil. Oké, dacht ik bij mezelf. Ook al ben ik de persoon er niet naar, dit wordt een krachtmeting. ‘Inleveren, nú’, zei ik even onverzettelijk als de adolescent voor me. Als ik nu niet doorpakte was de kans groot dat de klas de rest van het jaar de vloer met me aan zou vegen. De leerling kwam in beweging en gaf me het mobieltje. ‘Dankjewel.’ 

Sinds de kerstvakantie ben ik inmiddels ruim een week aan het werk. Het toeschouwersstadium ben ik gelukkig weer voorbij. Daarmee bedoel ik dat ik mij de eerste dag na de vakantie een toeschouwer voel op het werk en dat ervaar ik als een onprettig gevoel, afgezien van het ongemak voor mijn omgeving. 'Doe jij ook weer mee?' Nu kan ik volmondig ‘ja’ zeggen, want na een paar dagen werken is het hoofd weer volledig op gang. Ik ben er weer, heerlijk! 

De Israëlische schrijver David Grossman won dit jaar de Erasmusprijs 2022. In zijn werk wil hij de mens van binnenuit begrijpen en de ander liefdevol bezien over de grenzen van oorlog en geschiedenis heen. Stichting Erasmusprijs geeft aan zijn kunstenaarschap te willen eren ‘als troost en als leidraad hoe mens te zijn’.