Sinds de kerstvakantie ben ik inmiddels ruim een week aan het werk. Het toeschouwersstadium ben ik gelukkig weer voorbij. Daarmee bedoel ik dat ik mij de eerste dag na de vakantie een toeschouwer voel op het werk en dat ervaar ik als een onprettig gevoel, afgezien van het ongemak voor mijn omgeving. 'Doe jij ook weer mee?' Nu kan ik volmondig ‘ja’ zeggen, want na een paar dagen werken is het hoofd weer volledig op gang. Ik ben er weer, heerlijk! 

De Israëlische schrijver David Grossman won dit jaar de Erasmusprijs 2022. In zijn werk wil hij de mens van binnenuit begrijpen en de ander liefdevol bezien over de grenzen van oorlog en geschiedenis heen. Stichting Erasmusprijs geeft aan zijn kunstenaarschap te willen eren ‘als troost en als leidraad hoe mens te zijn’.

Het stond er echt, in de krant: optimisten leven langer. Dan zal het wel waar zijn. Maar hoe doe je dat dan, positief zijn? Kun je daarvoor leren? Moet je bij een tjakka-goeroe langs? Kun je een boek lezen waar de antwoorden in staan, om je leven om te zetten in iets positiefs? En als je nou heel dikke pech hebt, iets vreselijks mee moet maken, lukt dat dan nog wel?

Deze uitspraak wordt aan een aantal mensen toegeschreven. De Griekse wijsgeer Plato is een van hen.
Dit citaat kom ik elke keer tegen als ik onder het spoorwegviaductje fiets aan de Enschedesestraat in Hengelo. Net voor de doorgang flikkert een lichtbord op met deze tekst. ‘Wie zou dit bord met deze tekst er toch hebben neergezet?’, vraag ik mij telkens weer af.

Dit is de laatste week dat er leerlingen langs mijn huis naar school fietsen. Het einde van het schooljaar nadert en zeker in regio noord breken de laatste loodjes aan. Als College van Bestuur gingen we afgelopen tijd bij veel Carmelscholen in Nederland op bezoek. Overal zie je dat er enorm hard is gewerkt om oplossingen te bieden voor collega’s en leerlingen in deze coronatijd.