Dit is de laatste week waarin ik samen optrek met mijn collega Fridse. De afgelopen zes jaar vormden we samen het College van Bestuur (CvB) van deze prachtige stichting. Altijd een spannend proces, omdat je als CvB sámen een verantwoordelijkheid draagt. Ieder van ons met z’n eigen taken en kwaliteiten, maar tegelijkertijd wetende dat je eenheid houdt in de manier van besturen.

Zo’n twee weken geleden vertrokken we met een groep Carmeldocenten en -schoolleiders naar Israël voor een indrukwekkende studiereis. We bezochten er zogeheten Hand in Hand schools waar joodse en Arabische leerlingen samen naar school gaan. Dit is zeker niet vanzelfsprekend en gebruikelijk in dit sterk gepolariseerde land, Israël telt er maar acht. Het ‘gewone’ onderwijssysteem is helemaal gesegregeerd: je hebt Joodse scholen, Joods orthodoxe, Arabische en scholen voor Christenen. Ieder heeft zijn eigen school. 
De gemengde scholen zijn voor beide groepen bijzonder. Voordat kinderen er op school komen, weten ze nog weinig van elkaar. Maar op het moment dat je uitgaat van wat mensen verbindt, in plaats van wat mensen scheidt, gebeurt er iets moois. Want als ze eenmaal samen met elkaar optrekken, vallen de barrières en mogelijk aangeleerde beelden razendsnel weg. En als het in Israël kan… dan moet het hier in Nederland toch ook kunnen? 

Dit is altijd een bijzondere periode: een deel van Nederland neemt een alter ego aan en host in de polonaise, een deel staat op de ski’s, en voor weer een ander deel gaat de dagelijkse gang van zaken op het werk gewoon door. Afgelopen dinsdag was het “vette dinsdag”. Voor de een vanzelfsprekend en voor de ander waarschijnlijk een raadsel. Volgens de katholieke traditie is vette dinsdag “Vastenavond” en daarmee het einde van de carnavalsperiode, waarna er 40 dagen wordt gevast.

Carmel kenmerkt zich door de ruimte voor elke, heel en alle mensen. Die ruimte is iedereen gegund, als je maar in verbinding met elkaar, je team of je school bent. Ook ik gedij goed in ruimte én bij verbinding. Mijn lieve moedertje zei het vroeger al tegen me: “Jongen, als jij gaat samenwonen, zorg je dan ook voor voldoende ruimte voor jezelf?”. Ze wist dat ik dat nodig had en doelde daarbij ook op de fysieke ruimte.

Goeiemorgen allemaal. Ga lekker zitten. Hoe maakt me niet uit, mits jullie geen gevaarlijke capriolen uithalen. Belangrijkste is dat jullie gaan luisteren naar een verhaal dat ik ga vertellen en je gaat ofwel doodelen in je schrift, óf je maakt een woordweb naar aanleiding van het verhaal. Mevrouw, wat is dat, doodelen? Dit betekent dat je tekeningetjes maakt over wat je hoort. Wat je mooi, belangrijk of grappig vindt om te onthouden.