Het is weer de periode van de managementgesprekken. Dit betekent dat ik collega’s op onze scholen spreek, die onder andere verantwoordelijk zijn voor het implementeren en verbeteren van de basisvaardigheden. Taal, rekenen, digitale geletterdheid en burgerschap: het zijn belangrijke vaardigheden, die je nodig hebt in je verdere leven. Om deze vaardigheden te verbeteren, is het nodig dat je ze integreert in zoveel mogelijk vakken. In de context van het betreffende vak natuurlijk. Doe je dit niet, dan blijven de vaardigheden achter. De zogeheten ‘transfer’, ook wel vertaalslag, wordt dan namelijk niet gemaakt. 
Maar het is nog best een uitdaging om de basisvaardigheden overal te laten terugkomen. Hoe doen we dat?

Enige tijd terug viel mij de twijfelachtige eer te beurt om onderdeel te zijn van online posts namens twee nepaccounts van school. Geen idee wat er precies stond maar ik kwam er in ieder geval niet positief vanaf. Het scheelt dat ik niet de enige was. Het was een hele line-up, maar toch. Ik hoorde dit vlak voor m’n eerste les van die dag. De loop van de koffiehoek naar m’n lokaal was pittig, dwars door de grote hal gevuld met een paar honderd leerlingen. Even zou ik hier gewoon niet willen zijn.

Stel je voor: je bent als docent Nederlands al 30 jaar verbonden aan je school. De kosten voor levensonderhoud lopen zo hoog op, dat het met een middeninkomen nog lastig rondkomen is. Misschien toch tijd voor een carrièreswitch… Of neem een docent economie, aan de start van z’n carrière. Is het onderwijs financieel aantrekkelijk of kiest ‘ie toch voor het bedrijfsleven? Het wordt tijd voor een realistisch loonbod, vind je ook niet?

Nuance aanbrengen is een belangrijk onderdeel van de voorbereiding op de mondelinge toets Engels voor 5 havo. De toets bestaat onder andere uit een onderdeel gespreksvaardigheid, waarbij men in tweetallen in gesprek gaat over een maatschappelijke stelling. ‘School moet pas om 10.00 uur starten’ of ‘Iedereen moet het recht hebben om anderen te kwetsen’, zijn mooie stellingen waar ze de tanden in kunnen zetten. Het mooie van deze leeftijd is, dat zulke discussies wél in 5 havo, maar in 4 havo vaak nog niet uit de verf komen (zeker niet in het Engels). In de vierde is het leven nog lekker zwart-wit; mensen en situaties zijn stom of leuk, er zijn geen tinten grijs. Ergens in dat veertiende of vijftiende levensjaar merk je echter dat het leven niet zo in elkaar steekt. Sommige ‘stomme’ mensen blijken ineens aan jouw kant te staan, en die ‘leuke’ vriend blijkt bij nader inzien tóch niet altijd zo’n prettig persoon.

Met een bedachtzame blik kijk ik naar de vlag, die al zo’n 12 jaar in mijn leslokaal hangt: de regenboogvlag. Al die jaren een vanzelfsprekendheid en een bewust signaal aan de leerlingen die ik lesgeef: iedereen is welkom in mijn lokaal, ongeacht zijn/haar/diens geaardheid, uiterlijk, achtergrond enzovoort. Door het zien van deze vlag kunnen leerlingen dit, hopelijk, voelen. Maar soms schuurt het een beetje en merk ik dat leerlingen het wat ingewikkeld vinden dat die vlag er hangt. Ook als ik uitleg dat de vlag een teken is van welkom aan iedereen, een welkom dat verder gaat dan ‘alleen’ aan de lhbtiq+-leerlingen.