Terwijl leerlingen zich verdelen in groepjes zie ik één leerling aandachtig naar haar laptop turen. Als ze merkt dat ik haar richting op loop, vraagt ze me op de man, of liever gezegd vrouw, af: “Mevrouw, hoe oud bent u eigenlijk?” Ik had van alles verwacht, maar deze zag ik niet aankomen. “Nou, eind van het jaar word ik 60”, antwoord ik. “Oh echt? Dat had ik niet gedacht.” Dat compliment steek ik maar in m’n zak. En dan vervolgt ze. “Weet u, ik moet later waarschijnlijk doorwerken tot ik 70 ben, zé-vén-tíg! Dat is toch niet normaal?”. Met een diepe zucht glijdt ze onderuit op haar stoel alsof ze per direct alles uit haar handen wil laten vallen vanwege deze schokkende ontdekking. Tja, daar zit je dan. In de schoolbanken in de eerste klas van het voortgezet onderwijs. Ik kan me voorstellen dat veertig al oud is, laat staan het idee dat je zeventig moet worden voordat je kunt stoppen met werken.
Dit is het 27e jaar dat ik lesgeef. In 1998 (ja kindertjes, nog in de vorige eeuw) rondde ik de hbo lerarenopleiding op Windesheim in Zwolle af en vijf jaar later de universitaire lerarenopleiding op de Radboud Universiteit in Nijmegen. Het kostte me veel moeite, inzet en vooral doorzettingsvermogen, maar gelukkig ben ik ontzettend eigenwijs en nam ik me voor om, koste wat kost, dat papiertje te halen.
Afgelopen woensdag was de jaarlijkse Carmel Leiderschapsdag. Dit keer met het thema ‘Moedig leiderschap’. In ‘t Spant in Bussum genoten bijna 300 Carmelmedewerkers van inspirerende sprekers en workshops. Een groot succes!
De nieuwe kabinetsploeg heeft deze zomer hard doorgewerkt. Een kleine week geleden was het zover. Het regeerprogramma werd gevolgd door de troonrede en de Miljoenennota op Prinsjesdag. Wat betekent dit voor het onderwijs? En wat vind ik ervan? Ik neem je mee in de voor mij belangrijkste punten.
Friendly reminder: in 2021 drukte ik op een link in een mailtje, en tja… dat heeft heel Carmel geweten. Het bleek een phishingmail. In mijn geval kreeg iedereen die ik kende en waarmee ik samenwerk, ook een phishingmail namens mij. Hoe graag ik ook niet meer terugdenk aan die ‘stomme fout’, breng ik het toch nogmaals onder de aandacht. Ik weet nog goed dat het zweet mij uitbrak, maar er was niets meer aan te doen. Ik moest op de blaren zitten.