Nuance aanbrengen is een belangrijk onderdeel van de voorbereiding op de mondelinge toets Engels voor 5 havo. De toets bestaat onder andere uit een onderdeel gespreksvaardigheid, waarbij men in tweetallen in gesprek gaat over een maatschappelijke stelling. ‘School moet pas om 10.00 uur starten’ of ‘Iedereen moet het recht hebben om anderen te kwetsen’, zijn mooie stellingen waar ze de tanden in kunnen zetten. Het mooie van deze leeftijd is, dat zulke discussies wél in 5 havo, maar in 4 havo vaak nog niet uit de verf komen (zeker niet in het Engels). In de vierde is het leven nog lekker zwart-wit; mensen en situaties zijn stom of leuk, er zijn geen tinten grijs. Ergens in dat veertiende of vijftiende levensjaar merk je echter dat het leven niet zo in elkaar steekt. Sommige ‘stomme’ mensen blijken ineens aan jouw kant te staan, en die ‘leuke’ vriend blijkt bij nader inzien tóch niet altijd zo’n prettig persoon.

Met een bedachtzame blik kijk ik naar de vlag, die al zo’n 12 jaar in mijn leslokaal hangt: de regenboogvlag. Al die jaren een vanzelfsprekendheid en een bewust signaal aan de leerlingen die ik lesgeef: iedereen is welkom in mijn lokaal, ongeacht zijn/haar/diens geaardheid, uiterlijk, achtergrond enzovoort. Door het zien van deze vlag kunnen leerlingen dit, hopelijk, voelen. Maar soms schuurt het een beetje en merk ik dat leerlingen het wat ingewikkeld vinden dat die vlag er hangt. Ook als ik uitleg dat de vlag een teken is van welkom aan iedereen, een welkom dat verder gaat dan ‘alleen’ aan de lhbtiq+-leerlingen.

Acht jaar geleden kwam ik als spreekwoordelijke brugklasser binnen bij Carmel. Met volop werkervaring, maar groen in het onderwijs. De organisatie Carmel was voor mij op dat moment een relatief onbekende reus.
De afgelopen acht jaar heb ik als bestuurder mogen ervaren hoe groot de impact kan zijn van een krachtig scholennetwerk. De ongekende professionaliteit die je samen tot je beschikking hebt. Het vraagstuk hoe je deze professionaliteit op een goede manier kunt organiseren, aanspreken en gebruiken. En wat te denken van de aansprekende Carmelwaarden die je deelt, om samen de wereld een beetje mooier te maken. Om iedereen gelijke kansen te bieden. Om leerlingen op onze scholen te vormen en hen te laten ontdekken wie, en vooral hóé je wilt zijn en worden als mens.

Dit is de laatste week waarin ik samen optrek met mijn collega Fridse. De afgelopen zes jaar vormden we samen het College van Bestuur (CvB) van deze prachtige stichting. Altijd een spannend proces, omdat je als CvB sámen een verantwoordelijkheid draagt. Ieder van ons met z’n eigen taken en kwaliteiten, maar tegelijkertijd wetende dat je eenheid houdt in de manier van besturen.

Zo’n twee weken geleden vertrokken we met een groep Carmeldocenten en -schoolleiders naar Israël voor een indrukwekkende studiereis. We bezochten er zogeheten Hand in Hand schools waar joodse en Arabische leerlingen samen naar school gaan. Dit is zeker niet vanzelfsprekend en gebruikelijk in dit sterk gepolariseerde land, Israël telt er maar acht. Het ‘gewone’ onderwijssysteem is helemaal gesegregeerd: je hebt Joodse scholen, Joods orthodoxe, Arabische en scholen voor Christenen. Ieder heeft zijn eigen school. 
De gemengde scholen zijn voor beide groepen bijzonder. Voordat kinderen er op school komen, weten ze nog weinig van elkaar. Maar op het moment dat je uitgaat van wat mensen verbindt, in plaats van wat mensen scheidt, gebeurt er iets moois. Want als ze eenmaal samen met elkaar optrekken, vallen de barrières en mogelijk aangeleerde beelden razendsnel weg. En als het in Israël kan… dan moet het hier in Nederland toch ook kunnen?