Zoals velen van ons al hebben vernomen, viert Stichting Carmelcollege volgend kalenderjaar in mei haar 100-jarig jubileum. 
Onlangs vroeg een jonge collega aan mij wat nou de rol is geweest van de karmelieten voor onze scholen. In het boek over de geschiedenis van de Orde der Karmelieten staat hierover: “Zij leverden het merendeel van het personeel: de rector, maar ook een stoet aan paters die deskundig waren of moesten zijn op verschillende terreinen. Door hun gestage arbeid en door hun contacten in het Twentse land zorgden ze ervoor dat middelbaar onderwijs een gewoon iets werd in een omgeving waarin studeren tot dan toe was voorbehouden aan enkelingen.”* Over socialisatie en emancipatie gesproken: woorden die toen nog niet uitgevonden waren, maar al wel in de praktijk werden gebracht. 

Voorheen had ik met ‘bureaudag’ de associatie met een dagje op kantoor. Als mijn lief mij 's morgens aan de ontbijttafel de vraag stelde “Wat ga jij vandaag doen?”, was af en toe mijn antwoord “Lekker een bureaudagje vandaag”. Praktisch hield een bureaudag een dag op kantoor in. Die dag was dan gevuld met enkele interne afspraken, voorbereiding en planningswerk achter de computer. Daarnaast het wegwerken van e-mail en een rondje kuieren door de gangen van het bestuursbureau om her en der 'boodschapjes' te doen bij de aanwezige collega's. Maar ja, dat was voorheen. 

Toen ik mijn eerste baan als leraar mocht aanvaarden, kreeg ik twee aanbiedingen in hetzelfde weekend. Ik was welkom bij een mavo/havo-school in Doetinchem en bij een vmbo-school in Deventer, waar ik vandaan kom en altijd heb gewoond. Ik koos voor de dichtstbijzijnde optie, met het argument dat het op fietsafstand was. Sindsdien heb ik alleen maar in Deventer gewerkt. Van de vmbo-afdeling ging ik naar onderbouw havo/vwo en uiteindelijk ben ik in de bovenbouw van havo/vwo terechtgekomen. Heerlijk op de fiets naar m’n werk.

It takes a village to raise a child. Deze uitspraak uit de Afrikaanse cultuur betekent dat iedereen in het dorp zijn verantwoordelijkheid, oftewel leiderschap, neemt over de kinderen die er rondlopen. In de Nederlandse samenleving ligt dat toch wat anders. Zie je jezelf al rondlopen in de supermarkt, andermans kind te corrigeren vanuit een gemeenschappelijk idee? Nee, dat is niet hoe we het hier kennen. We bemoeien ons doorgaans niet met andermans kind en opvoeding. 

We hebben een heerlijke zomer genoten. Althans: dat hoop ik voor jullie. Op het moment van schrijven (medio juni) zijn veel landen in Europa van kleur verschoten, oftewel het reisadvies van steeds meer landen is verschoven van oranje naar geel en groen. Dus dat heeft mogelijkheden geboden om de vleugels uit te slaan, de grens te verleggen en afstand te nemen van thuis en het werk. En dat was nodig, want wat zijn we afgelopen jaar razend druk geweest met de wisselende omstandigheden en we zijn met regelmaat overvallen door het gevoel van voortploeteren en 'overleven'.