In deze bijzondere tijden is het best moeilijk om je hoofd vrij te maken voor zaken die in de toekomst spelen. De dagelijkse beslommeringen van het onderwijs, maar ook de uitdagingen die corona met zich meebrengt, zorgen ervoor dat alle medewerkers op de top van hun kunnen presteren. En dan is het niet vanzelfsprekend dat er ook nog andere dingen ‘bij moeten’. Maar hoe je het ook wendt of keert: op 31 mei 2022 bestaat Carmel 100 jaar. Dat gebeurt immers maar één keer. 

Het is weer de tijd van de zogeheten managementgesprekken. Dit houdt in dat we als College van Bestuur naar onze scholen toegaan en daar spreken met medewerkers, leerlingen en de schoolleiding. Het leuke daaraan vind ik dat we overal leerlingen spreken en meekrijgen hoe betrokken ze zijn bij hun school. Een leerling gaf aan: “Vroeger werden we als leerlingenraad alleen gevraagd voor de organisatie van feesten en nu mogen we echt meedenken over het beleid.”
Laatst waren we op een school waar een leerling ons vertelde waarvoor de NPO-gelden (Nationaal Plan Onderwijs) zijn ingezet. Het is mooi om te zien dat leerlingen meedenken over keuzes en dat zij dit kunnen uitleggen. 

It takes a village to raise a child. Deze uitspraak uit de Afrikaanse cultuur betekent dat iedereen in het dorp zijn verantwoordelijkheid, oftewel leiderschap, neemt over de kinderen die er rondlopen. In de Nederlandse samenleving ligt dat toch wat anders. Zie je jezelf al rondlopen in de supermarkt, andermans kind te corrigeren vanuit een gemeenschappelijk idee? Nee, dat is niet hoe we het hier kennen. We bemoeien ons doorgaans niet met andermans kind en opvoeding. 

Wat een fijn nieuws dat we al onze leerlingen binnenkort weer op school mogen ontvangen. Het bericht van onderwijsminister Arie Slob brengt je alleen wel even op het verkeerde been. Je mág open per 31 mei, maar je móet open per 7 juni. Het lijkt bijna alsof de minister denkt dat scholen niet open willen. Zou hij er geen vertrouwen in hebben dat onze onderwijsprofessionals als eerste denken aan het belang van de leerlingen?  

Voor deze blog raakte ik geïnspireerd door het boek Obstinate Education – Reconnecting School and Society, van Gert Biesta. Hij schetst dat we met z’n allen leven op één planeet. Wanneer iedereen krijgt wat ‘ie wil, hebben we geen planeet meer. Niks is helemaal maakbaar. En als je dat weet, dan hebben we een gezamenlijke verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat we onderwijs krijgen om hiermee om te gaan. Obstinaat onderwijs geeft mee dat je nadenkt over het belang van het collectief, en dat dit belang soms voorbij vrijheid van het individu gaat. Op het moment dat je dit niet onder ogen wilt zien, dan loop je altijd tegen alle grenzen aan.