Zo’n twee weken geleden vertrokken we met een groep Carmeldocenten en -schoolleiders naar Israël voor een indrukwekkende studiereis. We bezochten er zogeheten Hand in Hand schools waar joodse en Arabische leerlingen samen naar school gaan. Dit is zeker niet vanzelfsprekend en gebruikelijk in dit sterk gepolariseerde land, Israël telt er maar acht. Het ‘gewone’ onderwijssysteem is helemaal gesegregeerd: je hebt Joodse scholen, Joods orthodoxe, Arabische en scholen voor Christenen. Ieder heeft zijn eigen school. 
De gemengde scholen zijn voor beide groepen bijzonder. Voordat kinderen er op school komen, weten ze nog weinig van elkaar. Maar op het moment dat je uitgaat van wat mensen verbindt, in plaats van wat mensen scheidt, gebeurt er iets moois. Want als ze eenmaal samen met elkaar optrekken, vallen de barrières en mogelijk aangeleerde beelden razendsnel weg. En als het in Israël kan… dan moet het hier in Nederland toch ook kunnen? 

Dit is altijd een bijzondere periode: een deel van Nederland neemt een alter ego aan en host in de polonaise, een deel staat op de ski’s, en voor weer een ander deel gaat de dagelijkse gang van zaken op het werk gewoon door. Afgelopen dinsdag was het “vette dinsdag”. Voor de een vanzelfsprekend en voor de ander waarschijnlijk een raadsel. Volgens de katholieke traditie is vette dinsdag “Vastenavond” en daarmee het einde van de carnavalsperiode, waarna er 40 dagen wordt gevast.

Carmel kenmerkt zich door de ruimte voor elke, heel en alle mensen. Die ruimte is iedereen gegund, als je maar in verbinding met elkaar, je team of je school bent. Ook ik gedij goed in ruimte én bij verbinding. Mijn lieve moedertje zei het vroeger al tegen me: “Jongen, als jij gaat samenwonen, zorg je dan ook voor voldoende ruimte voor jezelf?”. Ze wist dat ik dat nodig had en doelde daarbij ook op de fysieke ruimte.

Samen met tien andere besturen uit het voortgezet onderwijs laat ik mij een paar keer per jaar inspireren en denken we samen na over het vak van besturen. Zo gingen we vorige week naar het Joods Museum in Amsterdam, waar de dag in het teken stond van Etty Hillesum. 

Sinds de kerstvakantie ben ik inmiddels ruim een week aan het werk. Het toeschouwersstadium ben ik gelukkig weer voorbij. Daarmee bedoel ik dat ik mij de eerste dag na de vakantie een toeschouwer voel op het werk en dat ervaar ik als een onprettig gevoel, afgezien van het ongemak voor mijn omgeving. 'Doe jij ook weer mee?' Nu kan ik volmondig ‘ja’ zeggen, want na een paar dagen werken is het hoofd weer volledig op gang. Ik ben er weer, heerlijk!