Ik weet het nog goed, het was in lokaal 2.12. Met uitgestoken hand stond ik daar, klaar om een mobiel in ontvangst te nemen. De leerling, die ik bezig zag op een mobiel, zat een paar meter verderop. ‘Ik heb aan het begin duidelijk aangegeven dat ik bij deze opdracht geen mobiel wilde zien. Helaas hield je je daar niet aan. Inleveren dus en om 15.10 uur ophalen.’ Onwil en onverzettelijkheid straalde uit lijf en ogen van de leerling. De klas was muisstil. Oké, dacht ik bij mezelf. Ook al ben ik de persoon er niet naar, dit wordt een krachtmeting. ‘Inleveren, nú’, zei ik even onverzettelijk als de adolescent voor me. Als ik nu niet doorpakte was de kans groot dat de klas de rest van het jaar de vloer met me aan zou vegen. De leerling kwam in beweging en gaf me het mobieltje. ‘Dankjewel.’ 

In gesprek

Later die dag zag ik de betreffende leerling in een gang  zitten. Ik liep naar hem toe. ‘Wat was dat nou vanmorgen, wat was er aan de hand?’ ‘Ik weet echt niet waarom ik levensbeschouwing moet volgen, mevrouw. Wat héb je daar nou aan?’ Als enthousiaste zij-instromer moest ik vroeger na zo’n opmerking m’n ego even uitdeuken, maar die tijd is voorbij. Ik schuif aan en bespreek met hem de opdracht waar we mee bezig zijn: het levensvisieboek waarin leerlingen een boekje open doen over zichzelf. Over banden met familie en vrienden, lifestyle, normen en waarden, over gods- en mensbeelden, en standpuntbepalingen o.a. over euthanasie. Een mix van door de schooljaren heen opgedane kennis in combinatie met een persoonlijke levensbeschouwing. ‘Je neemt jezelf altijd mee, waar je ook naartoe gaat, met wie je ook bent en waar je ook werkt’, zeg ik. ‘Hoe belangrijk is het om brede kennis te hebben over wat voor anderen belangrijk is, maar ook om stevig in je schoenen te staan in wat voor jóu belangrijk is.’ Na het gesprek is het even stil. ‘Oké, nu begrijp ik het beter.’ Fijn dat dit gesprek resulteerde in een prettige verhouding tijdens de rest van het schooljaar.

Smart gebruik

Inmiddels gebruik ik in de onderbouw het mobieltjeshotel dat in mijn lokaal hangt. Wat een rust geeft dat. Niet alleen voor mij, maar ook voor de leerlingen die niet constant afgeleid worden door gebrom en gepiep vanuit hun rugzak. Tevreden kijk ik om me heen naar mijn klas die lekker aan het werk is. Verhip, wat zie ik daar. Twee paardenstaarten hangen boven een pols waar een smartwatch aan vast blijkt te zitten. Voor haar verjaardag gekregen. Met rollende ogen schiet ik in de lach, heb ik weer. Maar van mij mag het: in de onderbouw de mobieltjes de hele dag in de kluisjes. Het liefst met de smartwatches erbij in.
 

Elies Schledorn, docent levensbeschouwing en mentor op Twents Carmel College

Wil je meer verhalen lezen?
Check dan carmel.nl/vertel en deel ook jouw verhaal via de button 'Deel jouw ervaring met ons!'.