Eind januari neem ik afscheid. Het was een dubbel gevoel van ‘stilstaan bij alles wat is geweest’ dus, die laatste weken van 2024. En voor mij veel ‘laatste keren’. Zo was ook mijn allerlaatste kerstbijeenkomst met collega’s van het bestuursbureau. We maakten een kerstwandeling met verschillende opdrachten. We moesten onder andere een plankje afzagen van exact 13,4 centimeter. Na zorgvuldig overleg met de groep, zaagde ik het plankje voortvarend en netjes af. Daar weet ik wel raad mee, aangezien ik mijn carrière startte als docent handvaardigheid. Maar, heel belangrijk: de zaag moet scherp zijn.

Blijf kritisch

Dit geldt ook voor organisaties. In het onderwijs werk je voor de toekomst van jongeren. Dit betekent voortdurend scherp blijven of dat wat je doet, daadwerkelijk hout snijdt. We zeggen vaak: “we doen ons best”. Maar onze opdracht heeft zo’n groot belang, dat we kritisch moeten durven kijken naar onszelf en anderen. Heeft dat wat we doen werkelijk de kwaliteit die nodig is voor onze leerlingen? Echt kritisch zijn, dat voelt weleens ongemakkelijk. En waar ongemak en weerstand zit… laat daar nu juist de groei zitten!

Maak het jezelf ongemakkelijk

Deze week las ik een boek waarin staat dat je het elkaar een beetje ongemakkelijk moet maken. Waarom zou je? Voor de lieve vrede kun je elkaar toch beter geen moeilijke vragen stellen? En we leefden nog lang en gelukkig… 
Maar wat als we elkaar wél kritische (en soms ongemakkelijke) vragen zouden stellen, zónder te oordelen? Zouden we dan niet juist op het scherpst van de snede blijven functioneren? Onze maatschappelijke opdracht is te belangrijk om onze schouders op te halen en te zeggen dat we “ons best hebben gedaan”. 

Mijn (allerlaatste) nieuwjaarswens aan Carmel is dan ook: houd de zaag scherp, voor elke mens, heel de mens en alle mensen in onze organisatie. 



Fotografie: Annabel Jeuring