Het is handig, goedkoop en bijna onmisbaar. Ik maak er dan ook volop gebruik van, zo plaats ik blogs op LinkedIn, maak ik fietsevenementen van mijn fietsclub aan op Facebook en navigeer ik in de auto met behulp van Google Maps. Ook veel plezier heb ik van Marktplaats, en dan vooral wat de omwonenden te koop aanbieden. Niet dat ik interesse heb in de spullen van de buurman, maar omdat ik nieuwsgierig ben naar wat hij op marktplaats zet. Het zijn allemaal bijzonder handige producten, geleverd door enkele techgiganten. Platformisering werd het genoemd door hoogleraar Van Dijck en ze vermeldde er de kenmerken van, te weten digitalisering, dataficering en commercialisering. Prof. dr. José van Dijck is universiteitshoogleraar media en digitale samenleving aan de Universiteit Utrecht en is (co-)auteur van het boek De Platformsamenleving. Afgelopen vrijdag mocht ik bij haar een college volgen en dat zette me aan tot deze blog.

Als ik vandaag de dag het nieuws volg, moet ik vaak denken aan de studentenflat van mijn jongere broer die in de jaren tachtig in Groningen studeerde. Hij had op de slaapkamerdeur een sticker geplakt met de volgende tekst: Don’t confuse me with the facts. My mind is already made up.

Karin: ‘Ik ga mijn blog schrijven over de actie voor een verbod op vuurwerk. Ik denk aan het Arnhemse gezin met de twee kinderen dat slachtoffer is geworden, maar ook aan de kinderen die het vuurwerk in de hal van de flat hebben gegooid. Deze jongens moeten de rest van hun leven dealen met het idee dat hun actie de dood van twee mensen tot gevolg had. De een vindt dat we daders knuffelen, de ander vindt dat de woningbouwvereniging anders had moet opereren. Maar als we in ons land de traditie hebben om als consumenten vuurwerk te mogen afsteken, dan is dat natuurlijk ook een risico. Je zou maar de leraar of lerares zijn van deze kinderen. Hoe ga je hier dan mee om in de klas?’

“Als je er maar een foto van hebt gemaakt, dan ben je er geweest.”

Deze uitspraak komt wel eens bij mij op als ik tijdens vakantie toeristen (en ook mij zelf trouwens) zie, die zich verdringen voor het maken van een mooie foto van dat mooie, indrukwekkende gebouw of natuurverschijnsel.  
Ervaren we wel de schoonheid op zich of heeft het meer de waarde van een handtekening die ik vroeger als kind aan de hand van mijn vader op het eind van een voetbalwedstrijd vroeg aan een Ajax-speler op trainingskamp in De Lutte?
Zo, die heb ik ook weer in de pocket.

Zo halverwege het schooljaar houdt het ons nauwelijks bezig, maar als je aan examenklassen lesgeeft is de periode van de diploma-uitreiking toch wel een heel bijzondere tijd. Alle kennis, energie en moeite die je in de leerlingen hebt geïnvesteerd, valt op zo’n moment samen. Ouders realiseren zich dat ook en bedanken je met een handdruk en een schouderklopje. Van je oud-leerlingen, met wie je een speciale band had, krijg je een doosje chocolade met een mooie, handgeschreven kaart erbij. In feite is dat zo’n beetje het enige moment dat je waardering krijgt voor je werk van je "klanten". De rest van het schooljaar bestaat louter uit gesleur en getrek aan de overige leerlingen om ze een beetje aan het werk te krijgen.