Ruimte in verbinding
donderdag 25 juni 2020
Malki Somi is conciërge op Twents Carmel College, locatie De Thij in Oldenzaal. ‘Ik werk al 22 jaar op deze school. In die tijd heb ik duizenden leerlingen gezien, allemaal heel verschillende jonge mensen. Reken maar uit: 22 jaar, gemiddeld zo’n 1200 leerlingen, die elk een paar jaar blijven... Het is mooi om kinderen te zien groeien van het moment dat ze binnenkomen totdat ze weer vertrekken. Er zijn wel dingen veranderd. Vooral in de onderbouw praten leerlingen tegenwoordig minder met elkaar. Ze zitten in de pauze veel op hun telefoons en iPads. Maar als ze groter worden, komen daar weer andere dingen voor in de plaats. In de bovenbouw zie je leerlingen samen praten over hun toekomst.
Als een leerling de school binnenkomt, kijk ik altijd hoe het met die leerling zit. Elke leerling heeft een eigen aanpak nodig, een andere manier van omgaan. Daar krijg je na 22 jaar wel ervaring in. Ik maak met alle nieuwe leerlingen een praatje. Bijvoorbeeld als zij de eerste keer corvee doen. “Hallo, hoe gaat het met je? Kom jij uit Oldenzaal? Ik ook...”, “O, kom je uit Ootmarsum? Dan moet je een stuk fietsen. Fiets je samen met je vrienden?”, "Heb je een broer of zus die hier op school heeft gezeten?”. Zo maak je een begin. Dat is belangrijk, want dan zie je elkaar als mens. Dan ben ik niet de baas, dan ben ik Malki.
Je moet het op school samen doen. Soms vertellen leerlingen mij dingen over hun situatie. ‘Ik ben te laat, want mijn ouders zijn gescheiden en mijn spullen lagen nog bij mijn vader.’ Het is goed als ze dat doen. Ik vind het fijn om dat soort dingen te weten. Dan heb ik een beter beeld bij die leerling: waar komt het gedrag vandaan? Sommige leerlingen zijn heel recht door zee. Of ze nou gelijk hebben of niet, ze zijn altijd eerlijk en direct. Ze verzinnen geen smoesjes. Daar heb ik respect voor. Ik vind het belangrijk dat iedereen respect heeft voor elkaar. Vmbo voor vwo en vwo voor vmbo. Klein voor groot en groot voor klein. Dat een leerling uit de bovenbouw bijvoorbeeld ook een leerling uit de onderbouw met respect behandelt.
Leerlingen krijgen hier veel ruimte. Ze houden zich er niet altijd aan de regels die er zijn. Het zou goed zijn als docenten het daar een paar keer per jaar over zouden hebben in de klas. Maar ach, het is ook niet zo erg. Als je 14 of 15 bent, kan er een keer iets gebeuren. Meestal zijn het kleine dingen. In al die 22 jaar heb ik maar één keer meegemaakt dat jongens in de hal met elkaar vochten, en die heb ik toen gewoon uit elkaar gehaald. Je moet er niet te lang bij stilstaan; de volgende dag ben ik het weer vergeten. Ik kán ook niet boos worden, want ik moet verder met de leerlingen. Ik merk wel dat leerlingen die op een hoger niveau leren, wat sneller luisteren. Leerlingen uit basis en kader hebben daar soms wat meer tijd voor nodig. Als ik vraag: “Wil je dit opruimen?”, dan zeggen ze meteen: “Maar dat is niet van mij!”. Ik zeg dan: “Wat je thuis niet doet, doe je hier ook niet.” En dan ruim ik het zelf op. Meestal schaamt de leerling zich dan wel.
Zelf heb ik ook veel vrijheid. Sommige dingen moeten natuurlijk gewoon. Er is een lijstje dat ik elke dag afwerk. Maar het is fifty-fifty: de rest van de dag ben ik bezig met leerlingen. Ik loop rond, ik kijk wat er moet gebeuren en ik kan zelf bepalen hoe ik dat oplos. Het liefst ben ik met leerlingen bezig. Een deel van mijn baan bestaat uit werken met je handen: dingen verplaatsen, opruimen, stoelen klaarzetten voor informatieavonden, feesten en andere activiteiten... Dat doe ik, het hoort erbij en als een collega hulp nodig heeft, ga ik helpen. Maar werken met leerlingen, is waar ik echt van houd. Toen ik nog in Syrië woonde, werkte ik ook op een school: eerst als leraar, daarna als coördinator. Dat werk zou ik hier ook graag hebben gedaan, maar de taal was een probleem. En ik had niet de leeftijd om helemaal opnieuw te beginnen. Daarom ben ik zo blij met deze baan, want nu ben ik toch de hele dag met leerlingen samen.
Met jonge mensen werken, geeft energie. Ze kijken zo positief naar de toekomst, dat is fijn. Ik ga over een jaar of vijf met pensioen, maar daar wil ik niet te veel aan denken. Als je dat doet, word je snel oud. Ik denk gewoon aan de dag van morgen.’ Dit artikel is onderdeel van het kennismakingskatern van Carmel dat in het najaar van schooljaar 2020-2021 uitkomt. Lees ook de rest van de artikelen:
Categorieën: Nieuws Tags: Kennis is maar de helft/ Kennismakingskatern/ Ruimte in verbinding Vertoningen: 5721