Leidinggeven is koorddansen. In de 25 jaar dat ik actief ben in leidinggevende rollen, ervaar ik dat intens. Koorddansen, en ik ben de danser. Goed afgestemd op de buitenwereld? Hoor ik waar het werkelijk om gaat? Verval ik niet in denkschema's, werk ik organisch én besluitvaardig, heb ik nog voeling met mijn innerlijk kompas? Leidinggeven is nooit af want je bent zelf nooit af. Net als de ontwikkeling van onze leerlingen en onze collega’s. En dát maakt het zo boeiend.

Veranderen is als het betreden van een onbekend pad in een uitgestrekt bos. In het begin voelt het misschien onwennig, een mix van opwinding en nervositeit. Maar naarmate je dieper in het bos doordringt, kom je in een wereld van nieuwe ervaringen en mogelijkheden. Verandering is de drijvende kracht achter vooruitgang, innovatie en groei.

We leven in een tijd waarin we geconfronteerd worden met grote uitdagingen zoals klimaatverandering, ongelijkheid en oorlogsgeweld. Deze kwesties veroorzaken vaak verhitte discussies, ook op scholen. Het is belangrijk dat we ons afvragen hoe we ons verhouden tot deze moeilijke situaties. Moeten we ze vermijden of juist bespreken? Dit met elkaar bespreken is in mijn ogen onderdeel van onze pedagogische taak en draagt bij aan burgerschapsvorming. Maar hoe is ons morele kompas afgesteld: weten we wat goed en juist is?

De term 'gelijke kansen' duikt steeds vaker op in onderwijsland. Denk aan de discussie over vrijwillige ouderbijdrage en basisvaardigheden, het advies van de basisschool, het lerarentekort dat op zwakkere scholen nog nijpender is dan elders, of aan het gezonde ontbijt. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

In Carmelverband en alle subverbanden die we daarbinnen kennen, denken we al langer met elkaar na over de vraag hoe we vanuit een “hokjes”- onderwijssysteem, een omgeving waarin “hoger” en “lager” niveau het denken stuurt, kunnen komen tot een situatie waarin gelijkwaardigheid regeert. Dat wordt momenteel vaak aangeduid met het woord kansengelijkheid.