Bob en Peter, allebei schoolleider, komen elkaar tegen op een onderwijscongres. “Hé Bob, hoe gaat het bij jou op school?”. Bob: “Top, we zijn met iets heel moois bezig. Wij richten ons nu helemaal op <hier noemt Bob een onderwijskundige ontwikkeling>”. We hebben er een studiedag aan gewijd en werkgroepen opgericht. Het komt helemaal goed!” Peter: “Klinkt goed! Wij zijn ook aan het vernieuwen. Vanaf volgend jaar worden wij een <…profielschool>. We gaan ons onderwijs helemaal anders organiseren!” Diezelfde avond zetten Bob en Peter beiden een bericht op LinkedIn over hoe interessant het onderwijscongres was, inclusief een nietszeggende foto van een flipover vol post-its. Met daaronder een verwijzing naar de nieuwe plannen. Herkenbaar?
Het laatste schoolplan waar ik aan heb gewerkt, kreeg de titel: “Het beste voor jezelf én elkaar”. Over wat we met die titel wilden zeggen en met welke woorden, hoefden we niet zo lang na te denken. We waren ervan overtuigd dat het onderwijs al een flink aantal jaren vooral de nadruk legde op de leerling als individu, met slogans zoals “Haal het beste uit jezelf”. We vonden het hoog tijd dat er weer aandacht kwam voor de jonge mens als lid van de samenleving.
Leidinggeven is koorddansen. In de 25 jaar dat ik actief ben in leidinggevende rollen, ervaar ik dat intens. Koorddansen, en ik ben de danser. Goed afgestemd op de buitenwereld? Hoor ik waar het werkelijk om gaat? Verval ik niet in denkschema's, werk ik organisch én besluitvaardig, heb ik nog voeling met mijn innerlijk kompas? Leidinggeven is nooit af want je bent zelf nooit af. Net als de ontwikkeling van onze leerlingen en onze collega’s. En dát maakt het zo boeiend.