Enkele weken geleden ben ik uitgenodigd door een docent Nederlands op het Titus Brandsmalyceum (TBL) in Oss. De aanleiding was het feit dat wij als Carmelbestuurders hebben besloten geen salaris te betalen aan stakende collega’s. Zijn voorstel was dat ik een dagje zou meelopen zodat ik wat meer zicht zou krijgen op de lespraktijk, waardoor ik een realistische(r) beeld zou krijgen van de werkdruk. Een kolfje naar mijn hand, omdat ik zelf ook docent ben geweest, en ik het ook nu nog steeds erg gaaf vind om een kijkje in de klas te nemen. Ik was erg benieuwd welke inzichten deze meeloopdag mij zouden opleveren. Zou mijn eigen beeld van de praktijk nog wel realistisch zijn? En zou het een ander licht werpen op mijn standpunt als bestuurder over het doorbetalen van salaris bij staking? Een verslag van de dag, dat ik graag met jullie deel.

Het is handig, goedkoop en bijna onmisbaar. Ik maak er dan ook volop gebruik van, zo plaats ik blogs op LinkedIn, maak ik fietsevenementen van mijn fietsclub aan op Facebook en navigeer ik in de auto met behulp van Google Maps. Ook veel plezier heb ik van Marktplaats, en dan vooral wat de omwonenden te koop aanbieden. Niet dat ik interesse heb in de spullen van de buurman, maar omdat ik nieuwsgierig ben naar wat hij op marktplaats zet. Het zijn allemaal bijzonder handige producten, geleverd door enkele techgiganten. Platformisering werd het genoemd door hoogleraar Van Dijck en ze vermeldde er de kenmerken van, te weten digitalisering, dataficering en commercialisering. Prof. dr. José van Dijck is universiteitshoogleraar media en digitale samenleving aan de Universiteit Utrecht en is (co-)auteur van het boek De Platformsamenleving. Afgelopen vrijdag mocht ik bij haar een college volgen en dat zette me aan tot deze blog.

Er moet iets gebeuren! Groot onderhoud aan het onderwijs is broodnodig om goed onderwijs te kunnen blijven bieden. Samen met vele partners uit het onderwijsveld hebben we de handen ineengeslagen en een onderwijspact afgesloten.

Als ik vandaag de dag het nieuws volg, moet ik vaak denken aan de studentenflat van mijn jongere broer die in de jaren tachtig in Groningen studeerde. Hij had op de slaapkamerdeur een sticker geplakt met de volgende tekst: Don’t confuse me with the facts. My mind is already made up.

Karin: ‘Ik ga mijn blog schrijven over de actie voor een verbod op vuurwerk. Ik denk aan het Arnhemse gezin met de twee kinderen dat slachtoffer is geworden, maar ook aan de kinderen die het vuurwerk in de hal van de flat hebben gegooid. Deze jongens moeten de rest van hun leven dealen met het idee dat hun actie de dood van twee mensen tot gevolg had. De een vindt dat we daders knuffelen, de ander vindt dat de woningbouwvereniging anders had moet opereren. Maar als we in ons land de traditie hebben om als consumenten vuurwerk te mogen afsteken, dan is dat natuurlijk ook een risico. Je zou maar de leraar of lerares zijn van deze kinderen. Hoe ga je hier dan mee om in de klas?’