Voor deze blog raakte ik geïnspireerd door het boek Obstinate Education – Reconnecting School and Society, van Gert Biesta. Hij schetst dat we met z’n allen leven op één planeet. Wanneer iedereen krijgt wat ‘ie wil, hebben we geen planeet meer. Niks is helemaal maakbaar. En als je dat weet, dan hebben we een gezamenlijke verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat we onderwijs krijgen om hiermee om te gaan. Obstinaat onderwijs geeft mee dat je nadenkt over het belang van het collectief, en dat dit belang soms voorbij vrijheid van het individu gaat. Op het moment dat je dit niet onder ogen wilt zien, dan loop je altijd tegen alle grenzen aan. 

Valt het met geld goed te maken? De door de leerlingen geleden schade. Gras groeit immers niet harder door eraan te trekken. Met andere woorden: de opgelopen vertraging in het leren is er. Tegelijkertijd dient het voorjaar zich aan. In de tuin is het de tijd om het gras te verticuteren, en kalk en mest uit te strooien. Hoewel mijn grasveld geleden heeft onder de extreme sneeuwval, weet ik dat het met zorg en aandacht weer bijtrekt. Vanaf mijn thuiswerkplek heb ik er goed zicht op en volg ik het nauwlettend. Hoe zit dat met onze leerlingen in het VO, wat kunnen we doen met een zak poen? 

Werken in het onderwijs onder het gesternte van Corona is zeker geen “makkie”. Ik zie docenten en leidinggevenden zich vol inzetten voor onze leerlingen en zich steeds weer aanpassen aan de veranderende omstandigheden. Leerlingen van alle jaarlagen mogen en gaan op dit moment weer iets meer naar school. De symbiotische eenheid van leerling en leraar wordt weer deels hersteld. En dat is merkbaar op school. De gang naar school valt nu samen met het moment van het openen van de staldeuren en de gang van de koeien naar de wei. De koeien springen een gat in de lucht als ze de wei weer mogen betreden. En ongeveer zo zal het er afgelopen week ook op veel scholen hebben uitgezien: dartelende leerlingen en leraren in de school. Het lentegevoel breekt door.

De Inspectie van het Onderwijs heeft laten weten dat de scholen volgend schooljaar niet beoordeeld worden op onderwijsresultaten. Ze houden namelijk rekening met de omstandigheden door de coronacrisis. Een verstandige keuze, want wat heeft het voor zin om leerlingen, die ondanks deze bijzondere omstandigheden toch heel veel hebben geleerd, te beoordelen op wat ze allemaal níet hebben geleerd?
Ook kondigde de Inspectie aan dat zij het vierjaarlijkse onderzoek bij besturen uitstellen. Ze zijn nu vooral bezig met afstandsonderwijs, de effecten van de coronacrisis op de resultaten en met de achterstanden van leerlingen. Het is natuurlijk alles behalve een normaal jaar. Desalniettemin is het van belang dat we zélf eigenaar zijn van het proces van (onderwijs)kwaliteit.

"Ik zit en ik adem" sprak de man. Hij was gekleed in een smoezelige broek en ouderwets wit hemd, en het speelde zich af op het toneel. De enige toneelvoorstelling waar ik, met de nodige gêne, in de pauze al vertrokken ben. Het tweede en laatste bedrijf kon me gestolen worden. Naar huis wilde ik. De aanloop naar de voorstelling was gehaast. Na een gejaagde dag werken en snelle hap avondeten bereikten we om 2 voor 8 onze stoelen in de schouwburg. Hoe anders nu? Ik zit en ik adem. Het uitbundige leven ligt stil. Ik doe mijn werk met toewijding vanachter het scherm, de schouwburg zit er nu niet in.