Ik verkeer in meerdere werkelijkheden. Natuurlijk verkeer ik in de Coronawerkelijkheid en die is geïsoleerder dan de werkelijkheid van voorheen. Mijn wereld is veel kleiner geworden, ik zit nauwelijks meer achter het autostuur op de A1, op weg naar de Carmelscholen of de VO-raad. Om 8 uur 's morgens vertrek ik gewoon op de pantoffels (Birkenstocks in mijn geval) naar mijn werk en 1 minuut later zit ik in mijn werkkamer achter de toetsen en telefoon. Om een uur of 9.45 drink ik koffie in de tuin en tel ik de vissen in de vijver. Om 13.00 eet ik een boterham, samen met onze 16-jarige zoon en ter afsluiting van de lunchpauze spelen we een uiterst fanatiek potje tafeltennis, dat ik overigens steeds vaker verlies. Om 17.00 uur heb ik het beeldscherm wel gezien en druk ik op de uitknop. Avondverplichtingen zijn er opeens niet, dus de series op Netflix zijn een uitkomst. En natuurlijk kilometers maken op de racefiets, alleen jammer dat je al dat kopwerk zelf moet doen :( Het is verbazingwekkend hoe snel het thuiswerken de nieuwe routine is. 
 
Naarmate de Coronaweken vorderen komt ook de oude werkelijkheid weer steeds vaker om de hoek kijken, zoals: het bepalen van Koers 2025, de financiële realisatie en sturing daarop, de werving van leidinggevenden, de voortgang van bouwprojecten, implementatie van de AVG etc. Opeens heb ik 2 banen naast elkaar: crisismanager én bestuurder. De ureninzet die beide banen gezamenlijk van mij vragen vallen me mee. Hield ik voorheen zoveel micropauzes dat ik er zoveel langer over deed? Slokte de files echt zoveel tijd op? Besteedde ik zoveel tijd aan collegiale interesse en dito praatjes? In het overleg met onze Carmelrectoren wisselden we vanmorgen uit wat we uit deze Coronaperiode willen meenemen naar de toekomst. Dat bleek veel meer en veel diverser dan ik had gedacht. Enkele voorbeelden daarvan zijn:
•    De toegenomen kwaliteit van de individuele feedback op het werk van onze leerlingen; 
•    Alle overbodige zaken uit de schoolexamens die je voortaan ook wel kunt weglaten;
•    De afwezigheid van docenten hoeft niet per se te leiden tot lesuitval want onderwijs is tijd- en plaatsonafhankelijk;
•    Toegenomen alertheid op positieve en negatieve signalen van de leerlingen;
•    De flexibiliteit om te acteren zoals nu;
•    De ruimte die er plots is voor de ontwikkeling van het onderwijs; 
•    Balans tussen fysieke en digitale lessen;
•    Het efficiënte en effectieve werken, waarbij het sociale aspect niet verloren moet gaan;
•    De bereidheid en vanzelfsprekendheid tot vernieuwing. 

Natuurlijk missen we elkaar ongelofelijk. Steeds duidelijker wordt wat we precies missen, maar ook, wat niet. Zijn we straks zo blij als het weer enigszins normaal wordt dat we veel van 't geleerde de rug toekeren? Wat we nu in elk geval missen is de ontmoeting van mens tot mens. Met aandacht. Ik heb een voornemen: laten we ons inzetten om de verschillende werkelijkheden tot één mooiere te smeden.