Bij het lezen van het boek “Eindelijk thuis” van Henri Nouwen trof ik de volgende beeldspraak: “Nadenkend over mijn eigen leven, besef ik steeds duidelijker hoe lang ik de rol van toeschouwer heb gespeeld… Altijd wilde ik meester blijven van mijn geestelijke reis. Nooit durfde ik het aan om de veilige positie van toeschouwer in te ruilen voor de kwetsbare positie van actor.”

Voorheen had ik met ‘bureaudag’ de associatie met een dagje op kantoor. Als mijn lief mij 's morgens aan de ontbijttafel de vraag stelde “Wat ga jij vandaag doen?”, was af en toe mijn antwoord “Lekker een bureaudagje vandaag”. Praktisch hield een bureaudag een dag op kantoor in. Die dag was dan gevuld met enkele interne afspraken, voorbereiding en planningswerk achter de computer. Daarnaast het wegwerken van e-mail en een rondje kuieren door de gangen van het bestuursbureau om her en der 'boodschapjes' te doen bij de aanwezige collega's. Maar ja, dat was voorheen. 

We hebben een heerlijke zomer genoten. Althans: dat hoop ik voor jullie. Op het moment van schrijven (medio juni) zijn veel landen in Europa van kleur verschoten, oftewel het reisadvies van steeds meer landen is verschoven van oranje naar geel en groen. Dus dat heeft mogelijkheden geboden om de vleugels uit te slaan, de grens te verleggen en afstand te nemen van thuis en het werk. En dat was nodig, want wat zijn we afgelopen jaar razend druk geweest met de wisselende omstandigheden en we zijn met regelmaat overvallen door het gevoel van voortploeteren en 'overleven'. 

Maandag was ik naar Het Hooghuis in Oss. Twee keer per jaar voert het College van Bestuur een zogeheten managementgesprek met iedere instelling. Onderweg in de auto realiseer ik me hoe fijn het is om de scholen en collega’s weer fysiek te kunnen bezoeken in plaats van digitaal. We hebben natuurlijk veel te bespreken. Denk aan de financiën en huisvesting, een terugblik op ervaringen tijdens de coronaperiode, maar ook het NPO. Welke acties gaat de school uitvoeren om leerlingen op sociaal emotioneel vlak, op leervertragingen en op persoonsvorming weer ‘recht te trekken’?

Wandelen is in. Vorige week liep ik met mijn vrouw Erna opnieuw twee etappes van het Kustpad. Dat pad begint in Sluis en volgt dan de kust omhoog. De frisse zeewind. Het geluid van de meeuwen. Het verweerde beton van de keringen. En stilte afgewisseld met een gesprek. Ploegend door het zand met je rugzak vol bagage is het tempo laag. Dus ook alle tijd om te kletsen of om je heen kijken, en samen stil te zijn.