In deze periode waarin de coronamaatregelen langzamerhand voor het onderwijs komen te vervallen, staan we ook bij Carmel weer voor een nieuwe uitdaging. Het corona-crisisteam maakt plaats voor het Oekraïne-crisisteam. Dit team probeert alle vragen en ingewikkeldheden op te pakken, die er Carmelbreed ontstaan door deze situatie.
We krijgen allemaal mee dat de mannen in Oekraïne achterblijven om te vechten in de oorlog. Dit betekent dat zo’n 30-50 procent van alle vluchtelingen kinderen zijn en dat veel van deze kinderen onderwijs moeten volgen. Hiervan valt 15-25 procent in de categorie voortgezet onderwijs. 

Met meer dan 80 direct betrokken collega's van het Bestuursbureau en Carmelscholen, vierden we deze week het “go live” van BVA. BVA staat voor bedrijfsvoeringsapplicaties, het hart van de bedrijfsvoering van Carmel, dat recent is vervangen. Nou ja, vieren… Zo goed en kwaad als de digitale mogelijkheden dat toelieten deelden we ervaringen in het project én deelden we complimenten uit. Die complimenten gaan uit naar de vele collega's die hun steentje hebben bijgedragen aan het succes van de vervanging. Hallo topper, nogmaals dankjewel! 

Op 30 mei 2022 vieren we dat Carmel 100 jaar bestaat. Begrijpelijk dat mensen zich afvragen of dit wel gepast is in deze coronatijd. Moeten we zoiets nu wel vieren en zijn er geen belangrijke zaken? 

De wereld komt weer tot stilstand. Je wordt er niet vrolijk van. Zeker onze leerlingen niet. Daarover ging het gesprek waaraan ik gister deelnam. In een adviesgroep van de VO-raad spraken we over het sociaal emotioneel welbevinden van tieners in coronatijd. En over wat daaraan te doen. Veel voorstellen gaan over zorg voor leerlingen en dat is ook belangrijk. Maar ook over het cyclisch en gestructureerd werken aan welbevinden, zoals de praktijkkaart Duurzaam investeren in welbevinden. Het zijn goede voorstellen, passend bij de toegenomen stress bij onze leerlingen die nog lang zal doorwerken, maar die tegelijkertijd het vraagstuk van het welbevinden framen als zorgthema.

Bij het lezen van het boek “Eindelijk thuis” van Henri Nouwen trof ik de volgende beeldspraak: “Nadenkend over mijn eigen leven, besef ik steeds duidelijker hoe lang ik de rol van toeschouwer heb gespeeld… Altijd wilde ik meester blijven van mijn geestelijke reis. Nooit durfde ik het aan om de veilige positie van toeschouwer in te ruilen voor de kwetsbare positie van actor.”