Van de een op de andere dag is je baan in het onderwijs enorm veranderd. Van een intensief maar soms voorspelbaar regime van lessen met voor- en nawerk staat het reguliere onderwijs stil. Ineens moet je in een steile leercurve afstandsonderwijs gaan verzorgen. Tenminste, als je nog gezond bent. Vanzelfsprekend dat iedereen zijn gezondheid voor laat gaan en goed op zichzelf en elkaar past. 

Het is hartverwarmend om alle initiatieven van docenten te zien, die originele manieren bedenken om op afstand het leerproces van leerlingen op te starten. Ook zijn medewerkers in de weer met opvang van leerlingen wiens ouder(s) een zogenoemd ‘vitaal beroep’ heeft. Natuurlijk niet onze normale taak, maar in deze tijden moeten we met elkaar de schouders eronder zetten. 
Ook het bestuursbureau van Carmel doet dat op eigen wijze. We zorgen dat alle processen op afstand kunnen worden uitgevoerd. Denk aan betalingen aan leveranciers, maar ook de salarisbetalingen van volgende week. Alles kan doorgang vinden. Maar niet op de manier waarop we gewend zijn. Ik mag nu niet meer van hot naar her rijden om overleggen te voeren. Daarmee zou ik bijdragen aan een mogelijke verspreiding van het virus. Maar overleggen doen we uur in uur uit thuis vanachter een beeldscherm. 

Ook de schoolleiders en het CvB trekken samen op om zo goed mogelijk te proberen te doen wat we kunnen. In het weekend hebben we bijvoorbeeld intensief gelobbyd om de scholen te laten sluiten en alleen op de drie belangrijkste zaken te acteren: opvang van leerlingen met ouders in de vitale sectoren, doorgang van de schoolexamens voor leerlingen in het laatste jaar van het examentraject en opstarten van afstandsonderwijs voor de andere leerlingen. We bellen, skypen en vergaderen met de Teams-functie alsof we nooit iets anders deden. Terwijl ook wij veel moeten leren in deze digitale vergaderwereld. In onze afwegingen spelen veiligheid, maar ook de toekomst van leerlingen een grote rol. Wat kunnen we doen om mensen zo min mogelijk risico’s te laten lopen? We volgen het nieuws op de voet, de aanwijzingen van het RIVM en de maatregelen van de overheid nemen we in acht. Wat hebben onze leerlingen nodig om aan de slag te gaan, ook in de thuissituatie? En hoe kunnen we schoolexamens aanpassen aan de veranderende omstandigheden? 

We hebben veel bewondering voor de inzet van onze medewerkers. Maar zoals onze premier maandag al zei: we zijn er nog niet. We komen nog voor onvoorziene zaken te staan en ons uithoudingsvermogen zal beproefd worden. Maar samen kunnen we veel aan. Laten we elkaar (virtueel) vasthouden. Volgens de oude katholieke traditie steek ik een kaarsje op.