Waar ik woon in Deventer, was ik gewend om dagelijks ’s ochtends vroeg hordes leerlingen te zien fietsen. De afgelopen maanden was het stil. Ik zag op z’n hoogst wat mensen langsfietsen die even een ommetje maakten. Vanmorgen ging ik om 7.45 uur de deur uit en het was voor het eerst sinds tijden dat ik talloze leerlingen voorrang moest verlenen. Ik was nog nooit zo blij om te moeten wachten!

Van de een op de andere dag is je baan in het onderwijs enorm veranderd. Van een intensief maar soms voorspelbaar regime van lessen met voor- en nawerk staat het reguliere onderwijs stil. Ineens moet je in een steile leercurve afstandsonderwijs gaan verzorgen. Tenminste, als je nog gezond bent. Vanzelfsprekend dat iedereen zijn gezondheid voor laat gaan en goed op zichzelf en elkaar past. 

Enkele weken geleden ben ik uitgenodigd door een docent Nederlands op het Titus Brandsmalyceum (TBL) in Oss. De aanleiding was het feit dat wij als Carmelbestuurders hebben besloten geen salaris te betalen aan stakende collega’s. Zijn voorstel was dat ik een dagje zou meelopen zodat ik wat meer zicht zou krijgen op de lespraktijk, waardoor ik een realistische(r) beeld zou krijgen van de werkdruk. Een kolfje naar mijn hand, omdat ik zelf ook docent ben geweest, en ik het ook nu nog steeds erg gaaf vind om een kijkje in de klas te nemen. Ik was erg benieuwd welke inzichten deze meeloopdag mij zouden opleveren. Zou mijn eigen beeld van de praktijk nog wel realistisch zijn? En zou het een ander licht werpen op mijn standpunt als bestuurder over het doorbetalen van salaris bij staking? Een verslag van de dag, dat ik graag met jullie deel.