Enkele weken geleden ben ik uitgenodigd door een docent Nederlands op het Titus Brandsmalyceum (TBL) in Oss. De aanleiding was het feit dat wij als Carmelbestuurders hebben besloten geen salaris te betalen aan stakende collega’s. Zijn voorstel was dat ik een dagje zou meelopen zodat ik wat meer zicht zou krijgen op de lespraktijk, waardoor ik een realistische(r) beeld zou krijgen van de werkdruk. Een kolfje naar mijn hand, omdat ik zelf ook docent ben geweest, en ik het ook nu nog steeds erg gaaf vind om een kijkje in de klas te nemen. Ik was erg benieuwd welke inzichten deze meeloopdag mij zouden opleveren. Zou mijn eigen beeld van de praktijk nog wel realistisch zijn? En zou het een ander licht werpen op mijn standpunt als bestuurder over het doorbetalen van salaris bij staking? Een verslag van de dag, dat ik graag met jullie deel.

Een jaar geleden aanvaardde ik de baan van voorzitter College van Bestuur van Stichting Carmelcollege. Voor de buitenwereld is dat niet altijd een positieve keuze: bestuurders zijn per definitie machtsbeluste, megalomane mensen en besturen die wat groter van omvang zijn, zijn per definitie slecht. Je moet dus wel een beetje gek zijn om met veel genoegen aan zo’n klus te beginnen. Ik ben nu een jaar verder en als ik terugkijk zie ik veel dingen om trots op te zijn. Ik deel ze graag met je.