Karin: ‘Ik ga mijn blog schrijven over de actie voor een verbod op vuurwerk. Ik denk aan het Arnhemse gezin met de twee kinderen dat slachtoffer is geworden, maar ook aan de kinderen die het vuurwerk in de hal van de flat hebben gegooid. Deze jongens moeten de rest van hun leven dealen met het idee dat hun actie de dood van twee mensen tot gevolg had. De een vindt dat we daders knuffelen, de ander vindt dat de woningbouwvereniging anders had moet opereren. Maar als we in ons land de traditie hebben om als consumenten vuurwerk te mogen afsteken, dan is dat natuurlijk ook een risico. Je zou maar de leraar of lerares zijn van deze kinderen. Hoe ga je hier dan mee om in de klas?’

Fridse: ‘Zou je dat nu wel doen? We leven toch niet in een risicoloze maatschappij en het gaat er toch om dat ouders hun kinderen op verantwoorde wijze leren omgaan met vuurwerk? Spannend is nu eenmaal leuk. En ouders moeten hun kinderen hierbij begeleiden en daar ook zicht en toezicht op houden. Straks komt er een statistiek waaruit blijkt dat het erg gevaarlijk is om in bomen te klimmen en dan mogen we dat ook niet meer. Het leven bestaat uit het omgaan met risico’s en dáár moeten we nu juist op focussen en niet op het verbieden van allerlei zaken. En hoe leuk is carbidschieten, ook een mooie traditie…'

Karin: ‘Kom op, in de Verenigde Staten zijn er veel meer slachtoffers van school shooting dan in andere landen. Een factor hierbij is juist die vrijheid: (bijna) elke Amerikaan kan over een wapen beschikken. Je koopt ze “gewoon” bij de supermarkt. Net als dat we in Nederland “gewoon” gevaarlijk vuurwerk kopen bij de supermarkt of een tuincentrum. Ieder jaar opnieuw zorgt dit voor enorme schade aan mensen, aan gebouwen, etc. Het lijkt mij een uitgemaakte zaak: we moeten stoppen met zelf vuurwerk afsteken en genieten van een professionele vuurwerkshow.’ 

Fridse: ‘Dit is jouw persoonlijke mening, maar is deze blog als bestuursvoorzitter van Carmel wel de weg om dit duidelijk te maken? Ik blijf erbij dat er veel meer moet gebeuren in het leren omgaan met risico’s, maar ook dat de handhaving van de afspraken veel strakker moet.’ 

Onze blog is dit keer dus een dialoog. Op het eerste gezicht een dialoog over het afsteken van consumentenvuurwerk. Maar eigenlijk ging ons gesprek over vrijheid, en óf en hoe je elkaar wel of niet helpt bij het maken van soms moeilijke keuzes binnen die vrijheid. Verantwoordelijkheid, het is niet altijd makkelijk.
Ondertussen zijn wij in gedachten bij de familieleden van het gezin in Arnhem, maar ook bij de gezinnen van de jongens die het vuurwerk in de flatportiek hebben gegooid. Moeilijke tijden.