Zoals velen van ons al hebben vernomen, viert Stichting Carmelcollege volgend kalenderjaar in mei haar 100-jarig jubileum. 
Onlangs vroeg een jonge collega aan mij wat nou de rol is geweest van de karmelieten voor onze scholen. In het boek over de geschiedenis van de Orde der Karmelieten staat hierover: “Zij leverden het merendeel van het personeel: de rector, maar ook een stoet aan paters die deskundig waren of moesten zijn op verschillende terreinen. Door hun gestage arbeid en door hun contacten in het Twentse land zorgden ze ervoor dat middelbaar onderwijs een gewoon iets werd in een omgeving waarin studeren tot dan toe was voorbehouden aan enkelingen.”* Over socialisatie en emancipatie gesproken: woorden die toen nog niet uitgevonden waren, maar al wel in de praktijk werden gebracht. 

Voorheen had ik met ‘bureaudag’ de associatie met een dagje op kantoor. Als mijn lief mij 's morgens aan de ontbijttafel de vraag stelde “Wat ga jij vandaag doen?”, was af en toe mijn antwoord “Lekker een bureaudagje vandaag”. Praktisch hield een bureaudag een dag op kantoor in. Die dag was dan gevuld met enkele interne afspraken, voorbereiding en planningswerk achter de computer. Daarnaast het wegwerken van e-mail en een rondje kuieren door de gangen van het bestuursbureau om her en der 'boodschapjes' te doen bij de aanwezige collega's. Maar ja, dat was voorheen. 

Toen ik mijn eerste baan als leraar mocht aanvaarden, kreeg ik twee aanbiedingen in hetzelfde weekend. Ik was welkom bij een mavo/havo-school in Doetinchem en bij een vmbo-school in Deventer, waar ik vandaan kom en altijd heb gewoond. Ik koos voor de dichtstbijzijnde optie, met het argument dat het op fietsafstand was. Sindsdien heb ik alleen maar in Deventer gewerkt. Van de vmbo-afdeling ging ik naar onderbouw havo/vwo en uiteindelijk ben ik in de bovenbouw van havo/vwo terechtgekomen. Heerlijk op de fiets naar m’n werk.

Wij zijn onderdeel van het grotere geheel. Deze uitspraak valt misschien niet zo goed in dit tijdsgewricht, waarbij de individuele mens centraal staat en we vooral niet moeten tornen aan de individuele vrijheid van de burger. Toch is er een andere kant. De kant van ‘wij samen’. Zoals theoloog Claartje Kruijff schrijft in haar boek Leegte achter de dingen: “Ongeacht daden, woorden, karakter, gedrag, cultuur, religie, IQ, status, gezondheid, bezit en persoonlijkheid, heeft ieder mens recht op erkenning. Ieder mens heeft geboorte- en bestaansrecht.”

Vroeger werd de discussie wel eens gevoerd of de school nu een leerhuis is óf een leefgemeenschap. Dit vanuit de optiek dat kennis centraal stond en dat die moest worden overgedragen.
Wie echter nu nog ontkent dat de school een leefgemeenschap is, leeft buiten de werkelijkheid. Als corona ons íéts geleerd heeft, dan is het wel dat de school heel belangrijk is voor het groeien en samenleven van jongeren met en ván elkaar. “Vitamine S” (sociaal gedrag) is voor jongeren heel belangrijk, ook in de leefgemeenschap die school is.