Maandag was ik naar Het Hooghuis in Oss. Twee keer per jaar voert het College van Bestuur een zogeheten managementgesprek met iedere instelling. Onderweg in de auto realiseer ik me hoe fijn het is om de scholen en collega’s weer fysiek te kunnen bezoeken in plaats van digitaal. We hebben natuurlijk veel te bespreken. Denk aan de financiën en huisvesting, een terugblik op ervaringen tijdens de coronaperiode, maar ook het NPO. Welke acties gaat de school uitvoeren om leerlingen op sociaal emotioneel vlak, op leervertragingen en op persoonsvorming weer ‘recht te trekken’?

En toen was het bijna vakantie. Een periode waarin mensen de tijd nemen om terug te blikken en ook alvast vooruit te kijken naar de tijd die komen gaat.

In de meivakantie had ik de tijd om te wandelen. Ik zocht hierbij een mooi gebied op in Ommen (OV.): Het Eerderbos. In dat bos is een mooie plek, De Steile Oever. Onderaan kwam ik uit bij een paradijselijk vennetje omgeven door hoge bomen, die net uitbundig hun frisse groen toonden. In alle rust kon ik hier wandelen en genieten van de natuur. Het gaf mij een gevoel van vrijheid.

De coronacrisis heeft een flinke wissel getrokken op de samenleving, ook in onderwijsland. We zagen  een versnelde invoering van online lessen, daarna kwamen halve klassen, er was sprake van leerachterstanden. Nieuwe of aangepaste lesprogramma’s werden uit de kast getrokken, extra soepele overgangs- en slagingsregels werden opgetuigd, de hele rataplan.

Wandelen is in. Vorige week liep ik met mijn vrouw Erna opnieuw twee etappes van het Kustpad. Dat pad begint in Sluis en volgt dan de kust omhoog. De frisse zeewind. Het geluid van de meeuwen. Het verweerde beton van de keringen. En stilte afgewisseld met een gesprek. Ploegend door het zand met je rugzak vol bagage is het tempo laag. Dus ook alle tijd om te kletsen of om je heen kijken, en samen stil te zijn.