‘Ik voel me nu meer op mijn gemak’
woensdag 22 mei 2024
Linda* zit in de bovenbouw havo van het Carmel College Salland in Raalte. Aan het begin van dit schooljaar kwam ze buiten de groep te staan. Een interventie van de school bracht daar verandering in. In vervolg op het artikel ‘Carmel en het nieuwe ‘wij’’ (april 2023) vertellen verschillende mensen in Carmel Magazine wat ‘ruimte krijgen’ voor hen betekent.
“Het is niet zo dat ik iemand ben die heel vaak word gepest. Dus toen ik hoorde dat mijn mentor een anti-pestmethode wilde inzetten, dacht ik eerst: voor mij?! hoezo?! Maar toen ik er langer over nadacht, realiseerde ik me dat mensen buitensluiten ook een vorm van pesten is. En dat is mij dit jaar overkomen.
Ik ben nooit het populairste meisje van de klas geweest, maar ik had altijd wel mensen om me heen. Eind vorig jaar werd dat minder. Dat begon na een akkefietje met een van de meiden uit het groepje waarmee ik profielvakken volg. Wij doen een bètaprofiel en daar zijn we met acht meiden. Het meisje om wie het ging, beschouwde ik als een vriendin: de eerste helft van het schooljaar deden we bijna alles samen. Maar op een dag zei ze ineens tegen mij: ‘Jij denkt dat je alles beter weet!’ Ik had zoiets van: ‘wat?!’ Voor mij kwam dat echt uit het niets. Ik heb het nog bij de anderen nagevraagd en die zeiden ook dat zij het niet herkenden. Daardoor voelde het voor mij echt als een aanval. En toen is bij mij de boel op slot gegaan.
Ik weet van mezelf wel dat ik iets terughoudender ben. Ik stel me niet makkelijk open voor mensen van wie ik nog niet weet of ik ze kan vertrouwen. Ik ben een keer erg gekwetst. Dat was in de onderbouw, toen heb ik heel veel gedaan om een meisje met problemen te helpen. Maar toen zij weer terug op school kwam, heeft ze me weggepest. Dat heeft iets met me gedaan waardoor ik niet zomaar meer iedereen vertrouw. En waardoor ik soms een muurtje optrek en anderen niet toelaat. Na dat akkefietje ging het vorig jaar steeds slechter. Er gebeurden nog meer vervelende dingen. Zo gaf dat meisje mij de schuld toen er op het laatste moment aan een groepsopdracht nog van alles moest gebeuren. Terwijl ik die dag ziek thuis was en ik eerder juist heel veel aan de opdracht had gedaan.
Op een gegeven moment trok ik het niet meer en ben ik naar de mentor gegaan. Toen hebben we afgesproken dat dat meisje en ik na de zomer in verschillende klassen zouden komen. Zo is het ook gegaan. Maar ja, zij zit in een groepje met andere meiden met wie ik nog wél samen in de klas zit. En dat groepje is mij op een gegeven moment gaan negeren. Compleet. Alsof ik helemaal niet meer bestond.
Soms zag ik in de pauze nog wat meiden bij wie ik kon gaan staan. Zodat ik in elk geval niet alleen was, al werd ik dan niet betrokken in het gesprek. Maar vaak zag ik ook niemand. En dat je op school je telefoon niet meer bij je hebt zodat je even kunt appen: ‘waar ben jij, dan kom ik eraan en dan ga ik wel bij jou staan’, dat maakte het ook niet makkelijker.
Ik had er veel verdriet van, voelde me ontzettend alleen. Na die gebeurtenis in de onderbouw had ik de afgelopen jaren juist heel hard aan mezelf gewerkt. Ik had nooit veel zelfvertrouwen gehad en dat ging net wat beter. Maar als er dan zoiets gebeurt, begint dat allemaal weer weg te vallen. Tot het moment komt waarop je eigenlijk niet meer naar school wilt.
Aan het begin van het schooljaar sprak ik met de mentor af dat ik het nog even zou aankijken. Maar na een paar weken wist ik al: het examen is nog een half jaar weg, dit ga ik echt niet volhouden. Toen stelde de mentor voor de supportgroep-methode toe te passen (zie kader, red.). Dat houdt in dat de mentor een paar mensen die het jou moeilijk maken, samen met wat neutrale en positieve mensen, uit de klas haalt en bij elkaar zet. Zij krijgen te horen dat er iemand in de klas is die het niet fijn heeft op school. Dan gaan ze samen bedenken wie dat zou kunnen zijn en wat voor kleine dingen zij zouden kunnen doen om die persoon te helpen. Ze mogen ook tips geven over wat die persoon zou kunnen aanpassen en die geeft de mentor dan door.
Eigenlijk wilde ik nee zeggen, toen de mentor dit voorstelde. Ik voelde angst. Maar ik had niets te verliezen: op dezelfde manier doorgaan was geen optie. Dus heb ik toegestemd. Toen de supportgroep weer de klas in kwam, had ik eerst zoiets van: kijken ze nu anders naar mij? Je weet dat ze het besprokene niet met anderen mogen delen, maar je bent toch alert. Tegelijk probeerde ik mezelf meer open te stellen. Want dat was de voornaamste tip die ik via de mentor van de supportgroep kreeg. Niet onbewust uitstralen: ‘ja, ik ga jou dus echt niet toelaten’, maar openstaan voor gesprek. Zelf wil je ook dat het beter wordt; dan kun je niet verwachten dat de verandering alleen van de ander komt.
De eerste weken waren nog wel moeilijk, maar daarna begon ik verschil te merken. Af en toe had ik even een gesprekje met iemand of ging er iemand naast me zitten. Ik ging me meer op mijn gemak voelen, was niet altijd meer op mijn hoede. Dat is het goede aan deze methode: als je merkt dat er vanuit de kant van de ander iets gebeurt, wordt het makkelijker om ook zelf een stap te zetten.
Inmiddels zijn we een paar maanden verder en voel ik me een stuk gelukkiger op school. Nog steeds ben ik af en toe alleen, maar eerder was dat altíjd zo. Door de kleine dingen die anderen doen om me te helpen, ga ik met minder tegenzin naar school. Natuurlijk ben ik niet ineens met iedereen beste vriendinnen. Je moet niet verwachten dat je wordt meegevraagd om uit te gaan. Maar dat hoeft ook niet. School is school; ik heb een vriendin van de basisschool en leuke collega’s op mijn werk met wie ik afspreek om het gezellig te hebben. En na mijn examen ga ik helemaal opnieuw beginnen. In een andere opleiding, op kamers, in een stad waar mensen me nog niet kennen. Daar heb ik heel veel zin in.”
Werk je bij Carmel en wil je meer weten over de supportgroep-methode? Volg dan komend schooljaar via de Carmel Academie een workshop bij Mieke Doornenbal.
Anti-pestcoördinator Mieke Doornenbal van Carmel College Salland: “Samen bedenken wat je kunt doen zodat iedereen zich prettig en veilig voelt op school: voor ons hoort dat bij het waardengerichte onderwijs waarmee we leerlingen klaarstomen voor de maatschappij. De supportgroep-methode sluit hierbij aan. Het is een variant op de bestaande no blame-methode tegen pesten, die ik in de loop der jaren heb doorontwikkeld. In grote lijnen werkt het zoals Linda beschrijft, waarbij het heel belangrijk is dat de hulpvraag van de mentor en niet van de leerling komt. Dus de mentor zegt tegen de supportgroep: ‘ik heb een probleem, willen jullie me helpen om het op te lossen?’ En vervolgens wordt alles wat de supportgroep-leerlingen daaraan bijdragen, positief gelabeld. Elke verandering ten goede wordt door de mentor gezien en benoemd. Dat werkt verrassend goed: in de jaren dat wij deze methode gebruiken, heeft het eigenlijk in alle gevallen tot verbeteringen geleid.”
‘Laten we niet meer zwijgen maar in gesprek gaan Zodat we de ruimte krijgen en niet voor gek staan Waar het na tijden over is met het pestgedrag Dat we elkaar begrijpen is wat je best wensen mag Bouwen aan de relatie tussen pester en gepeste De groep support elkaar want dat werkt het beste Niet (ver)oordelen want iedereen is hier normaal Zo wordt het voor velen weer veilig in het lokaal’ (Jeroen van Goor, docent Twents Carmel College, Lyceumstraat, Instagram: @geef.acht)
* Linda heet in werkelijkheid anders. Lees ook voorgaande artikelen uit deze reeks:
Tekst: Suzanne Visser Fotografie: Niki Kits-Polman
Categorieën: Nieuws Tags: Carmel College Salland/ Kennis is maar de helft/ Ruimte Vertoningen: 606