Ik verkeer in meerdere werkelijkheden. Natuurlijk verkeer ik in de Coronawerkelijkheid en die is geïsoleerder dan de werkelijkheid van voorheen. Mijn wereld is veel kleiner geworden, ik zit nauwelijks meer achter het autostuur op de A1, op weg naar de Carmelscholen of de VO-raad. 

Tot voor kort gingen mijn gedachten bij het woord “Corona” uit naar een Mexicaans biertje. Dat is in korte tijd veranderd. De uitbraak van het virus in Wuhan, de mondiale verspreiding ervan en de reële kans op een pandemie leidt tot een onvoorstelbare media-aandacht. Op de kaart met besmettingen prijkt nu ook Nederland. Als professioneel schoolbestuur kun je niet anders dan je zo goed mogelijk voorbereiden, ondanks het gevoel dat het allemaal “nogal gehypet wordt”. Inmiddels draait het Carmel crisisteam volop en volgen we de aanwijzingen van de experts van de GGD en het RIVM nauwgezet.

Het is handig, goedkoop en bijna onmisbaar. Ik maak er dan ook volop gebruik van, zo plaats ik blogs op LinkedIn, maak ik fietsevenementen van mijn fietsclub aan op Facebook en navigeer ik in de auto met behulp van Google Maps. Ook veel plezier heb ik van Marktplaats, en dan vooral wat de omwonenden te koop aanbieden. Niet dat ik interesse heb in de spullen van de buurman, maar omdat ik nieuwsgierig ben naar wat hij op marktplaats zet. Het zijn allemaal bijzonder handige producten, geleverd door enkele techgiganten. Platformisering werd het genoemd door hoogleraar Van Dijck en ze vermeldde er de kenmerken van, te weten digitalisering, dataficering en commercialisering. Prof. dr. José van Dijck is universiteitshoogleraar media en digitale samenleving aan de Universiteit Utrecht en is (co-)auteur van het boek De Platformsamenleving. Afgelopen vrijdag mocht ik bij haar een college volgen en dat zette me aan tot deze blog.

Karin: ‘Ik ga mijn blog schrijven over de actie voor een verbod op vuurwerk. Ik denk aan het Arnhemse gezin met de twee kinderen dat slachtoffer is geworden, maar ook aan de kinderen die het vuurwerk in de hal van de flat hebben gegooid. Deze jongens moeten de rest van hun leven dealen met het idee dat hun actie de dood van twee mensen tot gevolg had. De een vindt dat we daders knuffelen, de ander vindt dat de woningbouwvereniging anders had moet opereren. Maar als we in ons land de traditie hebben om als consumenten vuurwerk te mogen afsteken, dan is dat natuurlijk ook een risico. Je zou maar de leraar of lerares zijn van deze kinderen. Hoe ga je hier dan mee om in de klas?’

We hebben een nieuwe, nou ja, ‘we’... Beter geformuleerd is het eigenlijk: ‘zé’ hebben een nieuwe. Ten minste, dat houd ik mezelf steeds voor. De rest van het gezin wilde het namelijk graag en ik liever niet. Dus: ‘ze’ hebben een nieuwe hond, de vorige hond is eind 2018 overleden. Heel verdrietig was dat. Ik dacht: na al dat verdriet: nu zal er wel geen meer komen. Maar dat schatte ik verkeerd in, de ‘nieuwe honden’-lobby bleek te sterk en hield niet op.