Vandaag eerst even thuis teamsen met Brabantse collega-bestuurders, daarna de vergaderstukken voor morgen doornemen en dan voor een afspraak op kantoor naar de Drienerparkweg in Hengelo. Ik ben wat te vroeg - zoals gebruikelijk - en land tussentijds even aan op een werkplek in de "ruiszone" in het kantoor, oftewel: hier mag ik beeldschermwerken en op gedempte toon bellen. Het lampje op het bureau kleurt groen, de plek is niet door een ander gereserveerd. Door een druk op de knop in de app kleurt het lampje rood, het is nu even mijn bureau. Ik slinger het bureau op de juiste hoogte en word gebeld, maar voel me toch wat bezwaard door de ruis die ik produceer en zoek een "belcel" op. 

Mijn week is weer een reizend circus geworden. Van locatie naar locatie. We ontmoeten volop mensen, vergaderen weer vaker fysiek en gaan weer gezellig naar het dorpscafé. Met regelmaat gaat het nog mis en leiden die ontmoetingen tot Omikron-besmettingen, maar soms lijkt het alsof “men” het er graag voor over heeft. De laatste risico inventarisatie & evaluatie, die bij Carmel is uitgevoerd, spiegelde ons voor dat we ons beter aan de hygiëneprotocollen kunnen houden. Dat is zeker zo. 

In deze periode waarin de coronamaatregelen langzamerhand voor het onderwijs komen te vervallen, staan we ook bij Carmel weer voor een nieuwe uitdaging. Het corona-crisisteam maakt plaats voor het Oekraïne-crisisteam. Dit team probeert alle vragen en ingewikkeldheden op te pakken, die er Carmelbreed ontstaan door deze situatie.
We krijgen allemaal mee dat de mannen in Oekraïne achterblijven om te vechten in de oorlog. Dit betekent dat zo’n 30-50 procent van alle vluchtelingen kinderen zijn en dat veel van deze kinderen onderwijs moeten volgen. Hiervan valt 15-25 procent in de categorie voortgezet onderwijs. 

De wereld komt weer tot stilstand. Je wordt er niet vrolijk van. Zeker onze leerlingen niet. Daarover ging het gesprek waaraan ik gister deelnam. In een adviesgroep van de VO-raad spraken we over het sociaal emotioneel welbevinden van tieners in coronatijd. En over wat daaraan te doen. Veel voorstellen gaan over zorg voor leerlingen en dat is ook belangrijk. Maar ook over het cyclisch en gestructureerd werken aan welbevinden, zoals de praktijkkaart Duurzaam investeren in welbevinden. Het zijn goede voorstellen, passend bij de toegenomen stress bij onze leerlingen die nog lang zal doorwerken, maar die tegelijkertijd het vraagstuk van het welbevinden framen als zorgthema.

Voorheen had ik met ‘bureaudag’ de associatie met een dagje op kantoor. Als mijn lief mij 's morgens aan de ontbijttafel de vraag stelde “Wat ga jij vandaag doen?”, was af en toe mijn antwoord “Lekker een bureaudagje vandaag”. Praktisch hield een bureaudag een dag op kantoor in. Die dag was dan gevuld met enkele interne afspraken, voorbereiding en planningswerk achter de computer. Daarnaast het wegwerken van e-mail en een rondje kuieren door de gangen van het bestuursbureau om her en der 'boodschapjes' te doen bij de aanwezige collega's. Maar ja, dat was voorheen.