Toen ik, ruim 35 jaar geleden, als docent Nederlands werkzaam was op de Carmelschool Sint Canisius in Almelo, begeleidde ik een werkgroep met leerlingen. Deze werkgroep ging eens in de twee weken ‘s middags met elkaar aan de slag met levensbeschouwelijke zaken, zoals: hoe kunnen we onze school leefbaar en gezellig houden, op welke manieren kunnen wij als leerlingen nog meer invloed krijgen op het dagelijks leven in de school zodat het nog meer een “thuis” wordt? Ja, deze vragen speelden toen ook al.

Zoals velen van ons al hebben vernomen, viert Stichting Carmelcollege volgend kalenderjaar in mei haar 100-jarig jubileum. 
Onlangs vroeg een jonge collega aan mij wat nou de rol is geweest van de karmelieten voor onze scholen. In het boek over de geschiedenis van de Orde der Karmelieten staat hierover: “Zij leverden het merendeel van het personeel: de rector, maar ook een stoet aan paters die deskundig waren of moesten zijn op verschillende terreinen. Door hun gestage arbeid en door hun contacten in het Twentse land zorgden ze ervoor dat middelbaar onderwijs een gewoon iets werd in een omgeving waarin studeren tot dan toe was voorbehouden aan enkelingen.”* Over socialisatie en emancipatie gesproken: woorden die toen nog niet uitgevonden waren, maar al wel in de praktijk werden gebracht. 

Wij zijn onderdeel van het grotere geheel. Deze uitspraak valt misschien niet zo goed in dit tijdsgewricht, waarbij de individuele mens centraal staat en we vooral niet moeten tornen aan de individuele vrijheid van de burger. Toch is er een andere kant. De kant van ‘wij samen’. Zoals theoloog Claartje Kruijff schrijft in haar boek Leegte achter de dingen: “Ongeacht daden, woorden, karakter, gedrag, cultuur, religie, IQ, status, gezondheid, bezit en persoonlijkheid, heeft ieder mens recht op erkenning. Ieder mens heeft geboorte- en bestaansrecht.”

Deze uitspraak wordt aan een aantal mensen toegeschreven. De Griekse wijsgeer Plato is een van hen.
Dit citaat kom ik elke keer tegen als ik onder het spoorwegviaductje fiets aan de Enschedesestraat in Hengelo. Net voor de doorgang flikkert een lichtbord op met deze tekst. ‘Wie zou dit bord met deze tekst er toch hebben neergezet?’, vraag ik mij telkens weer af.

Elke dag krijg ik via Spiritum, een medium voor dagelijkse inspiratie, een betekenisvol citaat toegestuurd. Vandaag luidde deze: “Soms is de beste brug tussen wanhoop en hoop een goede nachtrust.” Toen ik deze spreuk op mij liet inwerken merkte ik dat de kracht van sommige uitspraken ook een ironische lading kan hebben in een bepaald tijdsgewricht, zoals het huidige.