Zo halverwege het schooljaar houdt het ons nauwelijks bezig, maar als je aan examenklassen lesgeeft is de periode van de diploma-uitreiking toch wel een heel bijzondere tijd. Alle kennis, energie en moeite die je in de leerlingen hebt geïnvesteerd, valt op zo’n moment samen. Ouders realiseren zich dat ook en bedanken je met een handdruk en een schouderklopje. Van je oud-leerlingen, met wie je een speciale band had, krijg je een doosje chocolade met een mooie, handgeschreven kaart erbij. In feite is dat zo’n beetje het enige moment dat je waardering krijgt voor je werk van je "klanten". De rest van het schooljaar bestaat louter uit gesleur en getrek aan de overige leerlingen om ze een beetje aan het werk te krijgen. 

Tijdens zo’n diploma-uitreiking heb ik het soms echt even te zwaar, dan raakt het me meer dan ik toe zou willen geven. Het is toch maar één van de zoveel klassen die in je de afgelopen jaren les hebt gegeven, zoals er zovelen waren en zoals er velen zullen volgen? Op die momenten werkt dat niet zo; zij zijn nu de geslaagden en de wereld ligt op dat moment aan hun voeten. Ik sla ze gade en zie dat ze echt een transitie hebben doorgemaakt: je leerlingen zijn veranderd van een guppy in een mooie goudvis. Vervuld van trots raak ik dan, ietwat melancholisch. Ik koester dat moment. Misschien dat er bij de diploma-uitreiking van hun vervolgopleiding nog eens zo’n euforisch gevoel beleefd wordt, maar daarna is het vooruit met de geit. Er moeten centen worden verdiend.

Ook voor ons begint daarna gewoon weer de waan van de dag; bikkelen, sleuren, veel geduld betrachten. We stropen de mouwen op en gaan er weer aan staan. De herinneringen, aan de dag dat de diploma’s werden uitgedeeld en de welgemeende handjes werden geschud, vervagen en we zitten zo weer in ons weekritme. Vergeten zijn de complimenten, de wijn is opgeslobberd, de chocolaatjes verorberd. Wederom zitten er leerlingen voor je neus van wie het nog maar de vraag is of ze met hun werkhouding het diploma wel gaan halen. We waarschuwen ze: “Met zo’n houding wordt het niets!”. Vanuit dat perspectief bezien is het wonderlijk dat er nooit eens een geslaagde leerling tijdens de diploma-uitreiking een dikke vinger geeft en z’n vers behaalde diploma in ons gezicht duwt. Tóch geslaagd!

Olaf Koot, docent Engels en mentor op Etty Hillesum Lyceum

Wil je meer verhalen lezen?
Check dan carmel.nl/vertel en deel ook jouw verhaal via de button 'Deel jouw ervaring met ons!'.