Bij het lezen van het boek “Eindelijk thuis” van Henri Nouwen trof ik de volgende beeldspraak: “Nadenkend over mijn eigen leven, besef ik steeds duidelijker hoe lang ik de rol van toeschouwer heb gespeeld… Altijd wilde ik meester blijven van mijn geestelijke reis. Nooit durfde ik het aan om de veilige positie van toeschouwer in te ruilen voor de kwetsbare positie van actor.”

Henri Nouwen was priester en professor aan onder andere de Harvard University. Hij koos ervoor om dit leven in te ruilen voor het zorgen voor en samenwonen met geestelijke gehandicapten in Toronto. De waarden waarin Henri geloofde werden voor hem pas écht merkbaar in het fysiek en geestelijk zorgen voor de ander. Als deelnemer van de Carmelgemeenschap kijk ik in de spiegel. Geef ik de Carmelwaarden vorm door een intellectueel spel? Ik draag ze uit, ik stimuleer het nadenken erover, maar waar maak ik daadwerkelijk impact? Niet een gemakkelijke vraag om te beantwoorden, maar zeker één om over te mijmeren, bijvoorbeeld bij de bestudering van ons kennismakingskatern voor nieuwe medewerkers. Hopelijk vind ik een manier om hierop te acteren en impact te creëren. Voor mij kan werken in het onderwijs geen intellectueel spel zijn als je slechts toeschouwer bent. Leerlingen merken dit binnen een paar seconden op. Pas als ze jouw oprechte interesse in hen merken, laten ze je toe en maak je een begin met het hebben van impact.

Dus ik ben benieuwd naar jouw conclusie over jezelf: ben jij toeschouwer of ben je écht betrokken, en op welke manier heb jij impact?