“Mam, wat dééd je vroeger dan na school”? Ze gruwen bij het idee geen internet, Netflix of mobiel te hebben. Als ik dan zeg dat ik huiswerk maakte (lachsalvo van de oudste), muziek luisterde (middelste rolt met de ogen) en graag boeken las en appeltaart bakte (ongelovige blik van de jongste), kan ik werkelijk zeggen dat ik volgens mij niets heb gemist. Zij zijn blij met een nieuw seizoen van Riverdale, 13 Reasons Why en Stranger Things; ik was blij met de Top 40 op vrijdagmiddag met Lex Harding. Verandering.

Leerlingen van nu zullen mogelijk een beroep of functie uitoefenen dat nu nog niet bestaat. Stan uit 5 vwo wordt een dronepiloot, Suus uit 3 havo een werkgelukdeskundige en Sam uit 1 havo/vwo, nerd in wording, wordt uiteindelijk een growth hacker of zelfs ethisch hacker bij Defensie. Fiene uit 3 vwo wil “iets” met rechten doen en wordt mogelijk een DNA-jurist. Bij de uitvoering van al deze beroepen zullen ze nieuwe vaardigheden eigen moeten maken, zoals opgavegericht werken, integraal adviseren met uiteraard de bijbehorende, digital skills. Vanzelfsprekend allemaal uitgerust met de nieuwste iphone 19+ of zo.

Vorige week had ik na een val van mijn e-bike (die heb ik vroeger wél gemist) dringend pijnstilling nodig. Ik belandde bij de drogist van het winkelcentrum in de wijk waar ik ben geboren en getogen en ook sinds 4 jaar werk. Geen Kruidvat, Etos of DA, maar een zelfstandige drogist: Harrie. Bij binnenkomst klonk dat belletje dat ik 44 jaar geleden al hoorde en mijn komst aankondigde. Toen geduwd in de kinderwagen door mijn moeder, nu licht strompelend om mijn gekwetste lijf te ontzien.
In deze kleine, volgepropte drogisterij had de tijd volkomen stilgestaan. Reclameborden uit de jaren '70/'80, prijsjes op artikelen waarvan de randjes bruin verkleurd waren, producten waarvan ik zeker weet dat het logo al jaren terug is gewijzigd en dan die bruine, uitgesleten tegeltjes op de vloer. De geur die er hing bracht een explosie aan herinneringen bij me teweeg. Een heuse toonbank aan de linkerkant en daar stond Harrie. Met witte jas. Vroeger struise man met zwart haar en baard. Nu grijs haar en baard, licht gebogen houding, en vriendelijke, twinkelende, grijze ogen. Ik voelde sterk de behoefte te vragen of hij mij nog kende. Eigenlijk wilde ik hem ook zeggen dat ik zo’n pijn had en dat hij als een vader zou reageren en zou zeggen dat het allemaal wel goedkomt. Het pinapparaat was al een poosje kapot dus contant betalen alstublieft. Of ik nog een snoepje wilde? Het kleine, bruine bakje met muntdrop stond precies daar waar ik ‘m voor het laatst had gezien, ongeveer 33 jaar geleden want op mijn elfde zijn we verhuisd.

Met het doosje Ibuprofen liep ik zo voorzichtig mogelijk naar buiten. Toen ik de hoek om was, heb ik wel even snel de houdbaarheidsdatum gecheckt. Harrie, held… laatste der Mohikanen…

Rebecca Stavast, decaan bovenbouw op Twents Carmel College

Wil je meer verhalen lezen?
Check dan carmel.nl/vertel en deel ook jouw verhaal via de button 'Deel jouw ervaring met ons!'.