Op 30 mei 2022 vieren we dat Carmel 100 jaar bestaat. Begrijpelijk dat mensen zich afvragen of dit wel gepast is in deze coronatijd. Moeten we zoiets nu wel vieren en zijn er geen belangrijke zaken? 

Rituelen

Hierover zat ik na te denken, terwijl ik wat las over Titus Brandsma, omdat hij mogelijk heilig verklaard wordt. In het kennismakingskatern ‘Ruimte in verbinding’ lees je over zijn behoefte aan rituelen tijdens zijn gevangenschap in de Tweede Wereldoorlog. In zo’n moeilijke tijd bood het bidden hem houvast, zingeving en hij gaf hiermee ritme aan het leven. Ik merk dat ook aan mezelf in deze coronatijd. In een tijd waarin een heleboel dingen níet kunnen, hou ik me vast aan de kleine dingen waarvan ik geniet en deze vier ik. Voor mij is dit bijvoorbeeld een mooie wandeling in de natuur. De kunst is om zelf verantwoordelijkheid te nemen voor het bieden van structuur aan je leven, waardoor je toch het gevoel hebt dat alles ertoe doet. 

Gedeelde waarden

Het is bijzonder dat sommige organisaties, waaronder Carmel, zo lang blijven bestaan. Hoe komt dit? Er is weleens onderzoek gedaan naar een van de oudste organisaties in Zwitserland. Het blijkt dat deze organisatie een gemeenschap heeft met gedeelde waarden, dat men deze regelmatig samen tegen het licht houdt en op die manier in verbinding blijft. Als ik kijk naar Carmel dan zie ik ook een waardengemeenschap, die vanuit Carmelwaarden vormgeeft aan het onderwijs in brede zin: socialisatie, persoonsvorming en kwalificatie. 
‘Kennis is maar de helft’; deze uitspraak van Titus Brandsma gaf onze stichting 100 jaar geleden al duidelijk richting. Deze richting dient juist deze periode als een mooie houvast. In moeilijke tijden laat het namelijk nadenken over de waarden die ik wil nastreven, hoe ik in het leven wil staan en hoe ik hier als mens invulling aan geef. Het feit dat mensen met elkaar nadenken over wat onderwijs is in brede zin, wat het betekent voor ons en hoe we dat samen vormgeven, dát is waarom we ons 100-jarig bestaan vieren. 

Vieren

Vieren is deelnemen.
Ik weet niet wat vieren is,
als ik er van een afstand naar kijk.
Ik weet pas wat vieren is,
wanneer ik mee-vier.
We vieren voor zover we deelnemen.*

Vieren, dat is ook het thema van 100 jaar Carmel. Scholen gaan in eigen context vormgeven wat dit voor hen betekent en hoe ze het gaan vieren. Het wordt met elkaar gecreëerd. We zijn met elkaar eigenaar van onze waarden en geven daar samen invulling aan. Dit is wat mij betreft de reden waarom Carmel 100 jaar later nog steeds buitengewoon relevant is.


* Gedicht uit de Carmelmodule ‘Rituelen’ (pagina 24)