Narratief onderwijs

Goeiemorgen allemaal. Ga lekker zitten. Hoe maakt me niet uit, mits jullie geen gevaarlijke capriolen uithalen. Belangrijkste is dat jullie gaan luisteren naar een verhaal dat ik ga vertellen en je gaat ofwel doodelen in je schrift, óf je maakt een woordweb naar aanleiding van het verhaal. Mevrouw, wat is dat, doodelen? Dit betekent dat je tekeningetjes maakt over wat je hoort. Wat je mooi, belangrijk of grappig vindt om te onthouden. 

Doe eens gek

En mevrouw, als ik het liefst op de grond zit, mag dat dan ook? Ja hoor, je mag zitten of liggen, zoals je zélf wilt. Ik zie dat de leerlingen elkaar aankijken. Bij sommigen gaan de wenkbrauwen omhoog en bij anderen krullen de lippen zich in een glimlach. Het volgende moment is het een ijverige mierenhoop in de klas van puberbenen en -armen die zich een plekje toe-eigenen in het lokaal. Ik zie leerlingen op hun buik op de grond gaan liggen, leerlingen tafels aan elkaar schuiven om daar languit op te gaan zitten, leerlingen die heerlijk onderuitgezakt hun benen op tafel leggen maar ook sommigen, die bescheiden hun armen op tafel leggen met daar bovenop hun hoofd. Ik wacht rustig af. Eén leerling kijkt me schuin aan en glijdt steeds verder onderuit op drie tafels die aan elkaar geschoven zijn. Als de leerling plat op z’n rug ligt, herinner ik hem eraan dat hij wel aantekeningen moet kunnen maken in zijn schrift. Met een lach, hij snapt me gelijk, hijst hij zich een halve meter omhoog, mét schrift op schoot. 

Onverwacht bezoek

Als ik middenin het verhaal ben, zie ik vanuit mijn ooghoek beweging bij de openstaande deur. Iemand schuift naar binnen en gaat gemoedelijk op een tafel vooraan zitten. Blijkt het de adjunct-directeur van de locatie te zijn. Uhm, ik werk nog maar net op deze locatie… moet ik nu deze kluwen leerlingen toelichten of gewoon door met mijn verhaal? Mijn blik glijdt snel over de leerlingen, en ik ken mijn collega langer dan vandaag, dus ik besluit tot het laatste. 

Uit de diepte

Aan het eind vraag ik de leerlingen wat voor hen de kern van het verhaal is. Eerst antwoordt een leerling, die min of meer ‘normaal’ aan een tafel zit en daarna volgt er een stem ergens uit de diepte. Ik zie mijn collega wat opveren en zoekend de klas in kijken. Ik schiet in de lach. Het antwoord komt van een leerling die zich heerlijk op de grond heeft verschanst tegen de achtermuur van het lokaal. De leerlingen wisselen nog wat gedachten uit en dan gaat de bel.

Durven doen

Stiekem vind ik dit soort lessen het leukst om te geven. Even iets doen wat leerlingen niet verwachten en ze een stukje (bewegings-)vrijheid geven. Als ik na afloop nog even dagdroom, zie ik een lokaal voor me met fietsen waarmee leerlingen hun laptop kunnen opladen, een lokaal met een aantal wiebelstoelen voor leerlingen die moeilijk kunnen stilzitten of een werkruimte buiten in de natuur.

Sprintje trekken

Tot die tijd laat ik m’n muiters maar af en toe even los op het veldje naast m’n lokaal. Hup jongens en meiden, drie keer naar de bomen heen en weer terug. Lachend en met blossen op de wangen komen ze dan weer binnen. Uitgeraasd en klaar om weer aan de slag te gaan. De vloer aanvegen aan het eind van de dag neem ik dan graag voor lief.

 

Elies Schledorn, docent levensbeschouwing en mentor op Twents Carmel College

Wil je meer verhalen lezen?
Check dan carmel.nl/vertel en deel ook jouw verhaal via de button 'Deel jouw ervaring met ons!'. 

Fotografie: Niki Kits-Polman