Wie het hardst roept…

Maandagmorgen 5.15 uur: de wekker gaat. Om 9.00 uur begint een overleg bij de VSNU (Vereniging van Universiteiten) in Den Haag. Dus op mijn fiets naar het station in Deventer, en ik pak rond 7.00 uur de intercity naar Den Haag. Samen met alle lagen in het onderwijs (van po en vo tot en met hbo, wo en enkele vakbonden) buigen we ons vandaag over de vraag of we tot onderwijs kunnen komen waarbij we vanuit het gehele onderwijsveld pleiten voor duurzame investeringen.

Wat is ons doel? We willen dat de kwaliteit van het Nederlandse onderwijs ook in de toekomst hoog blijft. Dat ons onderwijs kansengelijkheid stimuleert, er een sterk beroepsonderwijs ontstaat en dat werken in het onderwijs aantrekkelijk wordt. We staan voor een brede, sterke leercultuur in Nederland vanuit de gedachte ‘een leven lang leren’.
En eigenlijk doen we het best goed. Met een beperkt budget en veel persoonlijke inzet van alle mensen in het onderwijs, staan we nog steeds hoog op de internationale ranglijsten. Misschien zijn er andere sectoren die denken: bij óns is de nood het hoogst. Denk aan de boeren, milieuorganisaties, het pleiten voor goede en betaalbare zorg en een goed pensioenstelsel. Op dit moment schreeuwt iedereen op z’n hardst voor geld op het Malieveld in Den Haag. Alsof we bang zijn dat je geen geld krijgt als je niet van je laat horen. Het gaat natuurlijk om verdeling van schaarste, waarbij ieder belang goed gewogen moet worden. En dáárom moet er juist geld naar het onderwijs.
Wij leggen in scholen de basis voor goede omgang met elkaar. We leren kinderen dat je bij ruzie niet moet gaan slaan, maar met de ander moet gaan praten. Echt met elkaar in contact komen, water bij de wijn doen, je mening leren beargumenteren en oog hebben voor de noden van een ander. Je wilt toch niet dat er straks een maatschappij is, waarbij de grootste schreeuwers hun zin krijgen?