Een luisterend oor

Misschien moet ik er maar eens een punt achter zetten. Al die gesprekken met leerlingen die het prettig vinden om na schooltijd even een uurtje met me te praten. Wellicht wordt het tijd om mijn grenzen aan te geven, te zeggen dat zo’n uurtje betekent dat ik werk laat liggen. Werk dat ik op een later moment alsnog zal moeten afmaken. Wordt het tijd om te zeggen dat ik echt wel begrip voor hun situatie heb, maar helaas gewoonweg geen tijd heb om hen aan te horen.

Dit is wat ik me geregeld afvraag in periodes dat het nakijkwerk me de neus uitkomt, de vergadering slecht gepland is of als ouders van een mentorleerling je vragen om zo spoedig mogelijk te reageren op hun bezorgde mail. Waarom laat ik het elke keer weer toe, als een leerling vraagt of ik binnenkort nog een uurtje heb? Doen mijn collega’s dat ook? Is het nog wel van deze tijd, om aan te horen welke grote en kleine problemen deze jonge onzekere ego’s hebben in hun school- of privéleven? Ik kan hun situatie toch niet veranderen, ik ben toch geen therapeut?

Tegelijkertijd realiseer ik me dat deze leerlingen wellicht wel een therapeut hebben met wie ze hun problemen bespreken. Die ervoor heeft geleerd om door te vragen en hun opmerkingen op juiste waarde te schatten, maar die niet per se “alleen maar aanhoort”. Dat is wat ik vaak als reactie krijg, als ik hun vraag waarom ze naast de gesprekken met de therapeut ook nog met mij willen praten. “U luistert gewoon, bij u hoef ik niet naar een oplossing toe te werken. Of een plan te maken.” 

Heftige gesprekken zijn het soms. Ellendige thuissituaties, relaties met vrienden en vriendinnen, pesterijen, een oprechte vraag wat voor nut het leven nog heeft. Soms ook “gewoon” nare opmerkingen van klasgenoten. Van wezenlijk belang in het leven van een puber. De overweging blijft lastig. Is het de investering waard om opnieuw een uur te spenderen aan de onzekerheden van een leerling, die behoefte heeft om even van zich af te praten? Of laat ik dat bij hun vrienden en vriendinnen of thuis? Daar worstel ik mee. Heb je tips? Dan hoor ik die graag!

Tijdens het afsluitende gesprek dat ik laatst met een leerling had, bleek in ieder geval het nut. Ze vertelde me dat ik als ik niet in de afgelopen jaren gesprekken met haar had gevoerd, ze er waarschijnlijk nu niet meer was. Op dit soort momenten merk je dat je echt het verschil kunt maken. Soms.
 

Olaf Koot, docent Engels en mentor op Etty Hillesum Lyceum

Wil je meer verhalen lezen?
Check dan carmel.nl/vertel en deel ook jouw verhaal via de button 'Deel jouw ervaring met ons!'.