Afscheid

Dit is de laatste week waarin ik samen optrek met mijn collega Fridse. De afgelopen zes jaar vormden we samen het College van Bestuur (CvB) van deze prachtige stichting. Altijd een spannend proces, omdat je als CvB sámen een verantwoordelijkheid draagt. Ieder van ons met z’n eigen taken en kwaliteiten, maar tegelijkertijd wetende dat je eenheid houdt in de manier van besturen.

Succesformule

Wat onze samenwerking zo fantastisch maakt, is dat we het voor 98 procent met elkaar eens zijn zónder het over iets te hebben. Het waardepatroon van waaruit wij de bestuurlijke principes vormgaven, sluit dus nauw op elkaar aan. Toch zijn we heel verschillend en dat is ook de succesformule. Dat je het op hoofdlijnen helemaal met elkaar eens bent, maar daarnaast zoveel eigenheid hebt, dat je samen vanuit verschillende invalshoeken naar zaken kunt kijken. Hierdoor worden beslissingen alleen maar beter. Daarom ben ik heel dankbaar dat ik met zo’n leuke en goede collega heb samengewerkt. 

Gedeeld leiderschap

Nu breekt er een soort tussenperiode aan: er is nog geen nieuw lid. Het kan daardoor lijken alsof ik alles in mijn eentje moet doen, maar zo werkt het natuurlijk niet. Collega’s uit de bestuursstaf, het Convent van Schoolleiders, en uit het Collectief Overleg Bedrijfsvoering, denken allemaal mee hoe we deze periode met elkaar de schouders eronder kunnen zetten. Het is dus ook een leuke periode, waarin er weer andere verbanden kunnen groeien. Dit past goed bij ons uitgangspunt van gedeeld leiderschap. 

Extended family

Kortom: ik ben best verwend de afgelopen jaren. Het is natuurlijk afwachten wie er allemaal solliciteert op de functie van het nieuwe lid CvB. Zoiets voelt altijd spannend, en biedt weer ruimte voor nieuwe perspectieven. Al zal het een uitdaging worden om de kwaliteit van de samenwerking tussen mij en Fridse te evenaren in een nieuw samenspel. 
Woensdag was een officiële afscheidsreceptie met aansluitend een diner. Hierin zwaaiden we Fridse uit op rituele wijze, zoals we dit doen volgens de Carmeltraditie. Het leuke is dat Fridse, net als andere oud-bestuurders en -schoolleiders, onderdeel blijft uitmaken van de Carmelfamilie. Deze ‘extended family’ maakte traditiegetrouw ook deel uit van het etentje. 

Afscheid Kees Waaijman

Een andere tak van de Carmelfamilie is Karmel, waar Carmel haar oorsprong vindt. Ook Karmel leed recent een groot verlies met het overlijden van pater karmeliet Kees Waaijman. Hij was tevens lid van de Raad van Toezicht van Carmel en daarmee onlosmakelijk onderdeel van de Carmelfamilie. Kees was een man, die op heel bescheiden wijze grootse thema’s belichtte en daarin vol vertrouwen naar Carmel keek om deze thema’s vorm te geven. Hij was ook directeur van het Titus Brandsma Instituut in Nijmegen, schreef boeken over de mystiek van het geloof vanuit de Karmeltraditie en bracht toonaangevende publicaties uit. 

Wees er

Kees koos ervoor om zijn uitvaart in de geest van zijn bescheidenheid, en volgens Karmel-/Carmelwaarden, neer te zetten met veel open ruimte. In dit geval betekende dat met stiltemomenten. Voor hem was het een moment om er oprecht te zijn: ‘wees er’. Op zijn rouwkaart staat dan ook de tekst: ‘Wezer geeft, Wezer neemt’. Mensen uit de katholieke traditie zouden dit eerder vertalen in: ‘de Heere geeft, de Heere neemt’. Dit kenmerkt de essentie van datgene waar Kees voor stond, namelijk: het is niet een hooggeplaatste heer, maar het is een entiteit die er is. Een entiteit, die je helpt en waarmee je je verbonden kunt voelen. 
Voor hem was het fantastisch dat karmeliet Anne Marie Bos in maart meeging op studiereis naar Israël. Op de berg Karmel, waar Carmel haar oorsprong vindt, stonden we stil bij onze verantwoordelijkheid om je eigen demonen te verslaan. Meer hierover lees je in mijn vorige blog. Zijn uitvaart in het Titus Brandsma Memorial was er één van eenvoud, stilte, ruimte, tijd om er te zijn (‘wees er’), en vooral niet zoals we vaak gewend zijn: een grote opsomming van alles dat iemand in z’n leven betekend heeft voor de wereld. Het was een appèl om er te zijn voor jezelf en voor de ander.

Wees er oprecht

Het ervaren van ruimte, je mag er zijn. Dat maakt dat de Carmelfamilie zorgt voor zo’n sterke band. Tegelijkertijd roept het de verantwoordelijkheid op om er te wezen. Wees er oprecht. Daarom past Fridse ook zo goed in de Carmelfamilie. Zijn kwaliteiten neemt hij vanzelfsprekend ook mee naar het ROC van Twente. Veel succes! 


Fotografie: Marty van Dijken