Een wonderlijke carrière heeft me gebracht waar ik nu ben. Een studie journalistiek, toen twee jaar pabo. Banen als theatertechnicus in het Circustheater en steward bij de KLM. Toen toch maar de pabo afgemaakt. Daarna twintig jaar met plezier voor de klas in het basisonderwijs en nu alweer voor het derde jaar docent Nederlands in het VO.

Dat het toch onderwijs werd, was een bewuste keus. Ik wilde meer betekenen voor anderen, iets nalaten, als dat net te zwaar klinkt. Op school kun je voor leerlingen het verschil maken. Ik vind het gaaf als ze naar me toekomen omdat ze even hun verhaal kwijt willen. Nederlands is een mooi vak, hoor. Maar die vertrouwensrol vind ik vele malen belangrijker dan een goede uitleg van de persoonsvorm. 

Iets wat ik mijn hele loopbaan al doe, is teksten schrijven voor films die worden nagesynchroniseerd. Het is iets anders dan vertalen: de Nederlandse tekst moet kloppen bij de mondbewegingen van de personages. En dat lastige Nederlands is altijd langer dan het Engels. Mijn leerlingen leven mee, als ik weer eens in de nachtelijke uren zit te zwoegen. “Niet moeilijk doen”, zeiden ze tegen elkaar toen Harry Potter onder tijdsdruk af moest. Soms neem ik ze mee naar een film waarvoor ik teksten heb geschreven. Zitten we met alle eerste- en tweedejaars bij Wreck-it Ralph. Lachen!'