Er zijn van die woorden die verschillende betekenissen hebben.
Ook wel homoniemen genoemd.

Oplichten is zo’n woord.
Het is maar wat het bij jou doet, “oplichten”.
Denk je aan corruptie, aan fake news en andere misstanden op internet en in de wereld?

“Oplichten” heeft ook een andere betekenis. Oplichten in positieve zin. Sommige gebeurtenissen en ook bepaalde mensen kunnen je doen oplichten.
Zij laten zien dat er juist in moeilijke tijden toch ook goede dingen gebeuren. Waar handen niet iets verduisteren of afpakken, maar zich juist uitstrekken naar de ander.
Handen die zich openen, want zoals Gandhi al zei: ‘Je kan geen hand schudden met een gebalde vuist.’

Juist nu we richting Kerstmis gaan, kunnen we oog hebben voor het hoopvolle en lichtgevende. Ook binnen onze scholen. Ik merk dat jongeren “eigenlijk toch wel” graag naar school gaan. Misschien niet altijd voor de lessen, maar zeker voor het samenzijn. School als leefgemeenschap.

Graag deel ik een (op)lichtend voorbeeld met je. Nu in deze coronatijd de personeelskamer veelal niet een gepaste pauzeplek is voor collega’s, blijf ik regelmatig in mijn lokaal zitten met de deur open. Vanuit hier heb ik uitzicht op de overblijfruimte voor jongeren van de bovenbouwklassen.
Wat er dan in die pauze aan beleving, gedrevenheid, aandacht en ook plezier naar voren komt… Ze hebben vaak niet eens zin of tijd om zich in het mobieltje te “verdiepen”. Het zijn niet de mobieltjes, maar de leerlingen die oplichten.
Zeker in deze tijd merk ik dat school naast een leerschool ook een leefgemeenschap is. Een tweede huis – misschien wel thuis – voor leerlingen.

Men zegt vaak dat de school een voorbereiding is op het (echte) leven. Ik zou willen zeggen dat school in dit verband het leven zélf is. Zeker ook voor jongeren.

Peter van Lange, docent