Marcel had een Honda MT5. Dat is een brommer, die lijkt op een crossmotor. Toen ik puber was, bestond er niets coolers dan dat. Ik wilde ook een Honda MT5. Er was zelfs een meisje bij ons op school met een MT5, zij was de coolste chick ever. Als je een Honda MT5 had, was je gevrijwaard van pesten.

Maar voor Marcel gold dat niet. Marcel sprak een beetje nasaal en op de een of andere manier vonden we dat hij net iets te veel z’n best deed om erbij te horen. Ondanks z’n MT werd Marcel toch gepest. Niet door mij. Ik kón hem helemaal niet pesten, want ik hoorde er al helemáál niet bij. Ik was net zo’n nerd als Marcel, maar dan zonder Honda MT. Kun je nagaan. Ik sloeg het gade, ik zag dat sommige leerlingen werden gepest en was allang blij als ze een dagje mij niet als mikpunt hadden. Ik werd ook weleens gepest.

Op een middag toen ik na schooltijd naar huis wilde gaan, werd de weg versperd door een groep jongens, die Marcel aan het pesten waren. Ze hadden zijn brommersleutels afgepakt en gooiden die over en weer in een kring, met Marcel als gefrustreerd middelpunt. Hij stond daar met z’n coole MT, voor de zoveelste keer gepest te worden. Ik wilde erlangs, bange poeperd dat ik was, toen ik volkomen toevallig net de sleutels in m’n handen gegooid kreeg. Ik stond daar een paar seconden met de sleutels in m’n hand in de kring, denkend wat ik zou moeten doen. Marcel smeekte me, zoals hij bij alle anderen ook had gedaan, om z’n sleutels terug te geven. 

Ik had natuurlijk volkomen rustig en bedaard de brommersleutels aan Marcel terug kunnen geven. Ik realiseer me, jaren later, dat dit het übercoolste was geweest dat ik op dat moment had kunnen doen. Ik had het móeten doen, om voor eens en voor altijd de pestkoppen te tonen dat wij die gepest werden, ondanks de loodzware groepsdruk, de macht hebben om het heft in eigen hand te nemen. Iedereen zou steil achterover slaan van zoveel rust, wijsheid en bedachtzaamheid. Op school zouden ze me met ontzag bekijken en achter m’n rug zouden mensen fluisteren “Daar heb je hem, die gozer die een einde maakte aan het pesten op school.”

Ik gooide de sleutels terug de kring in, de pesters konden verder joelen, Marcel kon blijven smeken en ik ging naar huis. Ik heb me zelden zo klein en waardeloos gevoeld.

Olaf Koot, docent en mentor