Ah nee, niet wéér een column over corona… Ik ben inmiddels dat COVID-19 virus zo zat, wil er niets meer over horen. Helaas maakt het virus dat niets uit, we kunnen moeilijk beslissen dat het nu wel een keertje klaar is en we niet meer ziek worden. Voor onze persoonlijke situatie maar ook zeker voor het onderwijs is deze unieke tijd er een van noodzakelijke veranderingen die in no time ingevoerd zijn, zonder noemenswaardige problemen. Online lessen liepen binnen een week rimpelloos, leraren en leerlingen wisten na twee weken niet beter. Was er ooit een tijd dat er geen online lessen waren? Ik kan het me nu al bijna niet meer herinneren. Of al die veranderingen ook verbeteringen blijken, is een vraag waar we ons de komende tijd mee bezig kunnen houden. 

Dus tja, dan toch maar een column over corona. Ik vraag me weleens af of onze leerlingen wel doorhebben hoe uniek deze situatie is. Wat betreft examenuitslag, -feestjes en -felicitaties, en hoe pijnlijk het is dat dit allemaal niet door kan gaan, daarvan ziet iedereen heus wel hoe ellendig dat is. We hadden ze zo graag meer gegund. Maar als je geen examenleerling bent, en “alleen maar” bijna drie maanden niet de binnenkant van het schoolgebouw hebt gezien, is het dan wel te bevatten hoe bijzonder dat eigenlijk is? De eerste twee weken was de stemming nog opperbest. De docenten gingen puzzelen hoe ze de toetsstof, zo goed en zo kwaad als het ging, over konden brengen. De leerlingen hadden “coronavakantie”. Lang leve de lol, YOLO, lekker vrij. Helaas bleek de werkelijkheid weerbarstiger en al gauw moest men toch weer, zij het online, lessen gaan volgen. 

“Nou oké goed dan, maar dan wel in m’n pyjama en met een zak chips naast me in bed. Eén minuut voor aanvang van de les de computer aanzetten, mobiel naast me en gaan met die banaan. Zei de leraar daar mijn naam? Oeps sorry, even gemist. Wat was de vraag? Oh ja, we hebben wiskunde. Boeiuh. Ik zie wel, misschien ga ik zo nog even douchen tijdens biologie. Kan wel een half uurtje, merkt ze toch niet. Boek bij me? Moet dat? Die ligt nog op school in m’n kluisje. Oh wacht, ik heb 12 appjes gemist en ik zie net een heel vette TikTok-video van m’n favoriete influencer. Sjongejonge wat duurt die les lang zeg, denkt die kerel nou echt dat ik het volhoud om drie kwartier naar dat gezwam te luisteren? Wat heeft hij áán trouwens, zo’n overhemd, dat kán echt niet in 2020. Boomer.”

Roeien met de riemen die we hebben, dat is wat we vanaf 15 maart hebben gedaan. We maakten inhoudsvolle lessen, online toetsen, samenwerkingsopdrachten, en hadden inlevermomenten, contactmomenten, mentorgesprekken. Al met al een boel werk, met het gewenste resultaat: de leerling zo goed mogelijk klaarstomen voor volgend jaar. Wat een ongekende flexibiliteit hebben we getoond, met z’n allen. Het woord “coronadiploma” blijft een taboe, het doet geen recht aan de krachtsinspanning die de examenleerlingen hebben gedaan in de afgelopen jaren. Eenzelfde krachtsinspanning verrichtten leraren, schoolleiders en OOP. Uit al deze ellende kwam er in ieder geval één wijze les die de leerlingen hebben geleerd: je doet het echt voor jezelf, nu duidelijker dan ooit. Ik ben benieuwd of we van die les de vruchten gaan plukken in het volgende schooljaar. Fijne zomervakantie!

Olaf Koot, docent en mentor