Al een paar weken loop ik met zo’n vervelend gevoel in mijn hoofd dat gevoed wordt als er wordt gesproken over “achterstand”. Op wie? Op wat? Waarmee? De hele wereld staat zo’n beetje stil. De tijd vliegt nog steeds, maar een stuk minder snel. En ons onderwijs gaat “gewoon” door. Wél anders. Dusssss... over welke achterstand hebben we het dan? 

Wíe leert ons wát en hóe? De allerbelangrijkste les krijgen we ineens van Moeder Natuur. Zij leert ons levenslessen zoals “ervaren” en “beleven” die blijven “hangen”. Die lessen vertellen de kinderen van nu over zo’n 50 jaar aan hun kleinkinderen. We krijgen met z’n állen een les in nederigheid en wíe en wát er in het leven wérkelijk toe doet. We krijgen een stevige les in het besef dat vrijheid niet vanzelfsprekend is, hoe we met elkaar en de natuur om moeten gaan en dat geluk zit in de mensen om ons heen en in de kleine dingen. Want wat missen we die!  

Er zijn “prinsjes en prinsesjes” die leren dat niet alles meer kan. Ze leren het woordje “nee” én ze leren “nee” te accepteren. Mooi! Maar onze kinderen leren nog veel meer: samen wonen, samen werken, samen koken, samen huiswerk maken, samen tv kijken, samen spelen, samen luieren, samen eten. We leren samen nleven! Soms met vallen en opstaan. Velen leren het samen leven steeds meer waarderen. “Eigenlijk best gezellig zo. Oh wat heb ik jullie lang niet meer gezien. Ik mis school. Soms wil ik ze wel achter het behang plakken.“ Haha, prachtig allemaal. Welkom in de bijzondere wereld die het leven heet. 

En heel veel kinderen leren weer spelen. Gewoon buiten spelen, buitengewoon. Stoepkrijt, prachtig. Afplakken, inkleuren, “wiskundig tekenen“. En wat leer je nog véél méér als je samen speelt. Ze leren ook waar ze blij van worden, ontdekken hun talenten. Ze hebben “tijd” om het uit te vinden. 

En dan hebben we ook nog het onderwijs. Over flexibiliteit gesproken. Bam. Van de 3D-klassenlessen naar de 2D-glasplaat- en 1D-luisterlessen. Onze kinderen leren “gewoon” door! Anders, maar ze leren. Ze leren zelfstandig werken, kijken, luisteren. Ze leren samen werken met broertjes, zusjes, vader, moeder, verzorger. Samen met het onderwijs!
We leren lessen vóór en ván het leven. De prijs die we betalen is vreselijk hoog. Er is onbeschrijfelijk veel verdriet en pijn. Iedereen wordt er mee geconfronteerd. En dan leren we nóg weer een les: we moeten het SAMEN doen. Een lesje solidariteit. Wat gebeuren er ongelofelijk veel mooie dingen. Vaak zó klein, maar o zo kostbaar. 

Onze kinderen leren dus meer dan ooit! Dus stop met dat woordje “achterstand”! Spreek liever over “andersstand” of zoiets. Dat is dan nog een beetje een woord dat recht doet aan het leven. We zijn immers allemaal anders. We zitten allemaal in een andere stand. We leren allemaal anders, gelukkig. We willen allemaal later wat anders worden, gelukkig. Maar één ding willen we allemaal. Dat is hoe we onze kinderen nu en later willen zien: gelukkig.

Henk Winkelhuis, docent Twents Carmel College