De coronacrisis heeft een flinke wissel getrokken op de samenleving, ook in onderwijsland. We zagen  een versnelde invoering van online lessen, daarna kwamen halve klassen, er was sprake van leerachterstanden. Nieuwe of aangepaste lesprogramma’s werden uit de kast getrokken, extra soepele overgangs- en slagingsregels werden opgetuigd, de hele rataplan.

Het heeft ons ook veel nieuwe mogelijkheden opgeleverd, die anders wellicht vele jaren zouden kosten om definitief in het curriculum op te nemen. Wat heb ik genoten van de halve klassen. Maximaal 15 leerlingen in m’n lokaal, heerlijk! Eindelijk heb ik eens tijd om de leerlingen voldoende en oprechte aandacht te geven. Ik heb ook veel beter in beeld hoe het met m’n schatjes gaat. Dat de andere helft van de klas thuis, online, de les volgt en dat vervolgens betekent dat ik veel minder zicht heb op die helft van de klas, neem ik maar op de koop toe. Hen zie ik tenslotte de volgende les weer fysiek in de klas. 

Ik merk ook dat ik soepeler ben geworden, meer begrip heb voor hun situatie. Boek vergeten? Jammer, maar ik begrijp het best. Het is ook niet niks, om al die dingen elke dag mee te zeulen omdat je niet bij je kluisje mag komen. Opdrachten niet gemaakt? Joh, ik ben al blij dat je er bent, fijn om je te zien. Een watje ben ik geworden. En dat werkt uitstekend, in die kleine klassen met 12 of 13 leerlingen. Ze schreeuwen niet door elkaar, ze zijn nauwelijks afgeleid (want beter zichtbaar), de lesopbrengst is groot en ook zij lijken zich inmiddels in hun lot te hebben geschikt. Ze doen wat ze opdragen wordt, zonder mokken.

Wat dat betreft mag deze coronaregel wel intact blijven: maximaal 15 leerlingen in de les. Als die andere helft online aan het werk gaat, tenminste… Wie weet wat de toekomst ons brengt. In ieder geval hebben we ons door een periode heen gesleept, die deze generatie niet snel zal vergeten. Laten we de verbeteringen, die door nood zijn ingevoerd, blijven gebruiken.

Olaf Koot, docent en mentor