Ik schiet in de lach als ik op weg naar de stal, waar ik tot hilariteit van de boer dagelijks koeien knuffel, een aanhangwagen volgepakt met kerstbomen zie staan. Eind van de week gaan mijn buurtjes trouwen en vandaag gaan de mannen “de boog zetten”, zoals dat in Twente gebruikelijk is. Vanuit de stal hoor ik de eerste kettingzaag ratelen en als ik terugloop is het begin van een erehaag ontstaan. Niet alleen de “niendeur” wordt versierd. De hele oprit wordt meegenomen met maar liefst 27 kerstbomen. ‘Als we het doen, dan doen we het goed’, lachen de mannen. De mannen, noabers, hebben er duidelijk schik in. Noabers: een bijzonder begrip hier in Twente. Zeker op het platteland.

Noaberschap

Als ik een uurtje later een kop thee drink bij een vriendin komt het gesprek hierop. Als niet-Twentenaar is het soms lastig om bij dit soort rituelen te weten wat er al dan niet van je verwacht wordt. Dat je buurvrouw bent, betekent niet dat je automatisch noaber bent. Voor noaber word je gevraagd en andersom vraag je ook officieel of iemand jouw noaber wil zijn. En denk daar niet te lichtvoetig over. Als je dit commitment aangaat, wordt er van je verwacht dat je omziet naar elkaar. Dat je hulp verleent op die momenten dat dat door je noaber gevraagd wordt. Zo zorgen de “neugste noabers” bij een huwelijk voor de organisatie van het zetten van de boog en het vouwen van de roosjes. Noaberschap verbindt. Dat is mooi, en terug te zien in de zorgzaamheid en het plezier van de noabers rondom de aanstaande bruiloft. Naast het werk dat verzet wordt en kosten die ruimhartig met elkaar gedeeld worden, is de nazit minstens zo belangrijk. Er wordt voor eten en drinken gezorgd en niet zelden gaat zo’n nazit door tot in de late uurtjes. In een bont gezelschap vouw en knip ik er twee dagen later lustig op los, 1.200 roosjes te gaan.

Verbinding

Tegen de tijd dat dit magazine verschijnt gaan we richting kerst. Ook zo’n feestelijk ritueel. De viering van de geboorte van Jezus. Bijzonder dat deze persoon na ruim 2.000 jaar nog altijd zorgt voor verbinding, omzien naar elkaar. Mensen komen samen, wapens vallen stil, al is het maar voor even. Kerstbomen zorgen voor gezelligheid. Licht van kaarsen verzacht kerken, huiskamers en de soms hardheid van het leven. De gulden regel van hoe, waar en met wie je kerst hoort te vieren, heeft plaatsgemaakt voor meerdere vormen. Men vindt elkaar in gezamenlijk gebed. Aan tafel tijdens het kerstdiner of bij het kijken naar de golden oldies “Home alone” of “Keizerin Sisi”. De rode draad is en blijft echter die van verbinding. Waar, met wie en op welke manier dan ook. Vanuit die symbolische rode draad wens ik iedereen een warm ritueel van samenkomst, van omzien naar elkaar. Een stukje noaberschap. In iedere kerk, en/of in ieders thuis.
 

Elies Schledorn, docent levensbeschouwing en mentor