Een van de redenen waarom ik zo graag aan de slag ging bij het Twents Carmel College is ‘de open ruimte’. Jaren geleden nam ik met m’n collega’s levensbeschouwing deel aan een Carmelbrede werkgroep Identiteit. Daarin kwam een mooie afbeelding naar voren. Een kruis in de vorm van teksten met in het midden een leegte. Dit vond ik toen al mooi symbool staan voor Carmel, waar ik altijd de open ruimte voelde. Naar mijn idee is die ruimte nodig. Nodig voor ontwikkeling op onderwijskundig gebied, maar even goed op het gebied van persoonlijke ontwikkeling.  

Centralisatie

In hoeverre is die open ruimte nog terug te vinden, vroeg ik me laatst mijmerend af. Het waardevolle van centralisatie is dat de locaties van het Twents Carmel College veel meer dan vroeger zichtbaar op elkaar afgestemd zijn. Denk aan leermiddelen, afstemming lessen, toetsen, aanbestedingen, protocollen et cetera. En tegelijkertijd verschuiven daarmee de bandbreedtes van autonomie.

Vrijheid

Vrijheid van het één eindigt daar waar die van het ander begint. Als gevolg van de centralisatie mis ik tegenwoordig soms die vrijheid in de open ruimte. Er wordt meer en meer gevraagd om ons in de onderwijswereld te voegen naar kaders en geschreven regels die de open ruimte kleiner maken. Waar vastleggen en controle het lijkt over te nemen van ruimte geven en vertrouwen.  

Sandwich

Tijdens een overleg bracht ik eens in dat de middenlaag in het onderwijs, de docenten ofwel de motor van het onderwijs, steeds meer gesandwicht lijkt. Interessant om je af te vragen wie welke beweging in gang zet. Richtlijnen van het ministerie van Onderwijs, de VO-raad, Carmel, de directie, het O(O)P,  de leerlingen, de ouders? Wie beweegt zich waarnaartoe, waardoor wellicht de open ruimte van anderen kleiner wordt? En vooral ook: wat is de reden van een bepaalde beweging?

Speelveld

Je bewust zijn van dat speelveld kan dit soms ingewikkelde spel tot een mooie ontwikkeling binnen het onderwijs maken. Door elkaar te blijven bevragen, aan te geven wat het met je doet en nadenken over hoe je je plezier behoudt in onderwijsland. Gelukkig merk ik dat de dialoog, ook al staan uitkomsten soms vast, nog altijd gevoerd wordt binnen Carmel. En dat is een groot goed. Goed onderwijs vormen we immers sámen.


Elies Schledorn, docent levensbeschouwing en mentor