Daar zit je dan, op de kamer van de directeur, tussen jouw ouders in. Het is bloedheet vanwege de minimale ventilatie en de felle zon, en toch houd je jouw jas aan. Tot aan de kin dichtgeritst. Ik heb de afgelopen anderhalve week drie keer met je gesproken. Jouw moeder heb ik twee keer aan de telefoon gehad. Dit gesprek is onvermijdelijk. De stemming is een beetje grimmig. De elektriciteit hangt in de lucht alsof het zo gaat onweren.

Je bent een oprecht succesverhaal. Een stapelaar, een opstromer. Begonnen in de eerste klas BBL en nu, na bijna vier jaar, zit je op GTL. Dat is bewonderenswaardig. Jouw gedrevenheid en positieve werkhouding hebben jou zover gebracht. Daar kan menig leerling van havo of vwo een puntje aan zuigen. Onverminderd ga je door. Huiswerk op orde, schriften in keurige staat, elke les voorbereid en op voorhand heb je een aantal vragen over de stof. Je schroomt  niet om hulp te vragen en voor elk vak heb je interesse. Jouw docenten zijn trots: louter complimenten in SOM. Jouw ouders zijn ook trots en zijn toe aan de volgende stap: havo.

En over die stap zijn de docenten overwegend wat minder positief. Inzichtelijk schiet je op de vakken die je per se nodig hebt voor de piloterij gewoonweg tekort. Dat is een hard gelag. Vooral voor jouw ouders, lijkt het. Je zit waarschijnlijk aan het plafond en de rek is eruit, reserves zijn op. Dit is wat je kan en dat is echt behoorlijk veel. Ik opperde vorige week dat het misschien verstandig is om jouw toekomstplannen bij te stellen. Vader stelt dat de school jouw droom kapotmaakt. Moeder stelt dat de vakdocenten geen goede adviezen afgeven. Ze gaat jou helpen met de exacte vakken. Daar is ze namelijk als docente wiskunde behoorlijk bedreven in.

De feiten spreken: je mag niet naar de havo. De enige escape is een 6,8 gemiddeld of hoger halen op jouw CE. Misschien lukt het je, Thomas. Ik vermoed van niet. Ik denk dat er behoorlijk wat druk op jouw schouders rust en stress maakt jou weleens slordig. Moeder heeft contact gelegd met een andere school in de regio. Eentje met een drempelloze toelating. Wie weet...

En toch, misschien  ergens in de toekomst, zeg over een jaar of 10, ga ik op vakantie en loop jij voor me uit op Schiphol met jouw hoofddeksel onder jouw arm, gestoken in uniform, keurig gepoetste schoenen en een trolley achter je aan denderend. Overduidelijk de piloot.

Rebecca Stavast, decaan bovenbouw