Vertrek van dochters

Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien

aan hun gezichten die langzaam veranderden

van die van kinderen in die van vrienden,

van die van vroeger in die van nu.

En gevoeld en geroken als ze me kusten,

een huid en een haar die niet meer voor mij

waren bedoeld, niet zoals vroeger,

toen we de tijd nog hadden.

Er was in ons huis een wereld van verlangen,

geluk, pijn en verdriet gegroeid, in hun

kamers waarin ze verzamelden wat ze mee

zouden nemen, hun herinnering.

Nu ze weg zijn kijk ik uit hun ramen en zie

precies datzelfde uitzicht, precies die

zelfde wereld van twintig jaar her,

toen ik hier kwam wonen.

(Rutger Kopland, Vertrek van dochters, in: Geduldig gereedschap - Van Oorschot, Amsterdam (1993)

Met dit gedicht sloot Loes Scholder mijn diploma-uitreiking en haar tijd als mentor af. Wellicht omdat poëzie een van de onderdelen is binnen het schoolvak Nederlands, maar ook omdat Loes een prettige, gezellige mentor was, met hart voor haar vak. Iets dat mij destijds heeft geïnspireerd, want na deze avond zou ik starten met mijn studie: de lerarenopleiding Nederlands.

Terug naar 2008: ik was 15 jaar, zat in 4 havo en twijfelde enorm over mijn studiekeuze. Fysiotherapie had eerst mijn voorkeur, maar na een maand biologie te hebben gehad op school, kwam ik er al gauw achter dat dit niet was wat ik zocht. In deze periode had ik voor het schoolvak Nederlands les van Loes. Ik ging met plezier naar school en merkte dat ik ook de lessen Nederlands interessant vond. Niet alleen wat betreft de lessen literatuur, maar juist ook alle andere facetten van het vak spraken mij aan. Al gauw merkte ik dat ik voldoening haalde uit het schrijven van betogen, columns en andere teksten en daarnaast het debatteren en presenteren. Juist in de bovenbouw realiseerde ik mij dat Nederlands meer was dan alleen maar grammatica, spelling en het behandelen van tekstbegrip. Lees verder