Ooit heb ik serieus overwogen om het onderwijs vaarwel te zeggen. Ik was achter in de veertig, zat al jaren in het onderwijs en voelde me opgedroogd. Moe, inspiratieloos en al dat nakijkwerk helemaal zat. Er was ook dat andere dat steeds maar aan me bleef trekken: het creatieve, de kunst, dingen maken. Al op de middelbare school was dat het dilemma, ga ik iets creatiefs doen of iets met talen. Toen ik later nog een opleiding beeldende vorming deed, werd ik helemaal bevestigd: iets maken geeft me een enorme kick. Tijd voor een andere keuze?

Hup, ik naar een open dag van Larenstein in Velp, de deeltijdopleiding tuin- en landschapsarchitectuur. Ga maar studeren, zei mijn vrouw, we kunnen best van mijn salaris leven. Daar kwam alles samen, ontwerpen en bezig zijn met groen. Toen nog een meeloopdag, ook al zo leuk.

En toch heb ik de stap niet gezet. Ik probeerde me het leven na de opleiding voor te stellen. Helemaal in mijn eentje een tuin ontwerpen of jarenlang voor een ontwerpbureau aan een project werken. Een leven zonder de drukte, gezelligheid en inspiratie van leerlingen en collega’s, dat leek me echt moeilijk. Na lang aarzelen heb ik de knoop doorgehakt en opnieuw gekozen voor het onderwijs. Maar dan anders, echt de focus op onderwijs en de dingen met aandacht doen. Ik heb toen gedaan waar ik mezelf de tijd nooit voor had gegund: projecten bedacht, serieus werk gemaakt van doeltaal voertaal, contact gezocht met SLO voor inspiratie. Het werd weer leuk.

Heel af en toe, bij een tentoonstelling van de designacademie in Eindhoven, op het Festival des jardins in Chaumont, bij Kunstuur waar die maffe Lucas de Man kunstenaars in hun atelier bezoekt, popt er weer een momentje van twijfel op. Maar vrij snel daarna denk ik: nee Jos, het is goed zo. De dingen half doen heeft geen zin. Als het niet tegelijk kan, dan maar na elkaar.

Jos Baack, docent